شیعه در زمان غیبت

امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: ...در چنین وضعی (دوران غیبت) شیعۀ علی مورد ناسزا گویی ها قرار می گیرد، دشمنانش به او سخنان ناشایست می گویند و اشرار و نابکاران در محاوره بر شیعیان چیره می شوند تا جایی که امّت سرگردان می ماند و به وحشت افتد و این سخن که حجّت از میان رفته و امامت باطل گردیده، فراوان شود( بر سر زبان ها شایع شود )...( غیبت نعمانی ص 203 )

امام سجّاد(ع) فرمودند: هرکس که در ایّام غیبت قیام کننده(عج) در ولایت و دوستی ما ثابت قدم باشد، هر آینه عطا می کند خداوند به او اجر هزار نفر شهید که مانند شهدای بدر و احد بوده باشند.(دارالسلام ص 584)

امام صادق(ع) فرمودند: طوبی از کسی باشد که در ایّام غیبت قیام کننده(عج) به امر ما چنگ زند و دلش بعد از هدایت یافتن از حق بر نگردد. راوی عرض کرد: فدای تو شوم، طوبی چیست؟ فرمود: درختی است در بهشت، که بیخ آن در قصر علی بن ابی طالب(ع) است و هیچ مؤمنی نیست مگر آنکه شاخه ای از شاخه های آن در قصر او می باشد و این است معنی قول خداوند متعال که فرمود:

«طوبی لَهُم وَ حُسنَ مَأب» رعد 29.(کمال الدین ج 1 ص 385)

امام صادق(ع) فرمودند: بر مردم زمانی بیاید که امام ایشان از ایشان پنهان خواهد شد، گوارا باد کسانی را که در آن زمان بر دین خود ثابت مانند، زیرا که کمتر ثوابی که به ایشان داده می شود، این است که خدای تعالی ایشان را ندا کند، که ای بندگان من شما اهل سرّ من شدید و پنهان شدۀ مرا، یعنی امام غائب را تصدیق نمودید، پس شما را مژده می دهم به این که شما غلامان و کنیزان حقیقی من هستید، طاعت خود را از شما قبول می کنم و از تقصیرات شما می گذرم و گناهان شما را می آمرزم و به سبب شما بندگان خود را از باران سیراب می کنم و بلاها را از ایشان منع می نمایم با آن که اگر شما نبودید عذاب خویش را بر آنان نازل می کردم. در آن زمان نگه داشتن زبان و گوشه گیری افضل اعمال است.(بحارالانوار ج 52 ص 145)