|
« سلام بر تو اي همسر جانشين رسول خدا(ص) »
« سلام بر تو كه محبوب
زهرايي »
« سلام بر تو اي مادر ماه
هاي درخشان »
« خدا و رسولش را گواهي مي
گيرم كه تو با اهداي فرزندانت و قرباني نمودن آن ها در راه آرمان هاي حسين(ع) جهاد
نمودي »
« گواهي مي دهم كه تو ياور
اميرالمؤمنين(ع) در سختي ها، مشكلات و مصيبت ها بوده اي »
« گواهي مي دهم كه به خوبي
از عهده سرپرستي و نگه داري فرزندان زهراي اطهر(س) و اداي امانت ايشان برآمدي »
« تو در نزد خداوند از مقام
و منزلت بالايي برخورداري، سلام بر تو و بر فرزندان شهيدت! »
(بخشي از زيارت نامه ام
البنين(ع))
سيزدهم جمادي الثاني، يادآور
روزي غم انگيز است، روزي كه در آن مادري فداكار و بانويي با عظمت از تبار دلاوران
به سوي معبود پركشيد.
نامش فاطمه بود و كنيه اش ام
البنين(مادر پسران)، از قبيله بني كلاب است، بعداز شهادت بانوي دو عالم حضرت صديقه
طاهره(س)،علي(ع)،برادرش عقيل را كه آشنا به علم نسب شناسي عرب بود، فراخواند و
از او خواست كه برايش همسري از تبار دلاوران برگزيند تا پسر دليري براي مولا به
ارمغان آورد.
عقيل، فاطمه كلابيه را براي
حضرت برگزيد كه قبيله و خاندانش، بني كلاب، در شجاعت بي مانند بودند و حضرت امير(ع)
نيز اين انتخاب را پسنديد.
مولاعلي(ع)، در همسرش عقلي
عظيم، ايماني استوار، آدابي والا و صفاتي نيكو مشاهده مي كرد و او را گرامي مي
داشت و در حفظ حرمت او مي كوشيد.
ثمره زندگي مشترك آن ها،چهار
پسر رشيد بود كه به دليل داشتن همين پسران او را ام البنين، يعني مادر پسران مي
خواندند. نام فرزندان او عبارتند از، قمر بني هاشم اباالفضل العباس(ع)، عبدالله،
جعفر و عثمان كه همگي در كربلا به شهادت رسيدند.
ام البنين(ع)
پاسدار عاشورا
پس از واقعه
عاشورا، ام البنين از مرثيه خواني و نوحه سرايي استفاده نمود تا نداي مظلوميت و
حقانيت كربلاييان را به گوش نسل هاي آينده برساند. او چهار شبه قبر در بقيع براي
عزيزانش درست كرده بود و هر روز به همراه پسر حضرت عباس(ع) به بقيع مي رفت و نوحه
مي خواند و براي حضرت اباعبدالله(ع)، اباالفضل العباس(ع) و ديگر عزيزان شهيدش
عزاداري مي كرد. او با اين اشعار، هم حماسه كربلا را بازگو مي نمود و هم در قالب
عزاداري به حكومت وقت بانگ اعتراض سر مي داد و مردم در اطراف او جمع مي -شدند و او
آن ها را از جنايات بين اميه، آگاه مي نمود.
بي بي ام
البنين، پسرانش را به دفاع از ولايت از همان كودكي سفارش مي نمود و بيشتر محبت خود
را صرف فرزندان حضرت زهرا(س) مي نمود و خود را كنيز آن ها مي دانست. هنگام خروج
امام حسين(ع) از مدينه، خطاب به فرزندانش بالاخص قمر بني هاشم(ع) فرمود: چشم و دل
مولايم امام حسين(ع) باشيد و فرمان بردار او باشيد.
اين همسر مهربان
و فداكار، بعد از عمري تلاش، شكيبايي و استقامت با اهداي چهار فرزند دلير و رشيد
خود به پيشگاه مولايش، با دلي مالامال از محبت و عشق به اهل بيت(ع)،پس از حضرت
زينب كبري(س) در سال 64ه.ق دار فاني را وداع گفت و در قبر ستان بقيع در كنار سبط اكبر(ع)
و فاطمه بنت اسد و ديگر چهره هاي درخشان شريعت نبوي به خاك سپرده شد.
ناله هاي ام
البنين
منم كه سايه
نشين وجود مولايم كنيز خانه غم، خاك پاي زهرايم
منم كه خانه به
دوش غم علي منم كه همقدم محنت ولي هستم
منم كه شاهد زخم
شكسته ابرويم انيس گريه به ياس شكسته پهلويم
منم كه در همه
جا در تب حسن بودم منم كه شاهد خون لب حسن بودم
منم كه جلوه حق
را به عين مي ديدم خداي را در جمال حسين مي ديدم
منم كه بوده دلم
صبح و شب با زينب منم ميان همه،هم كلام با زينب
منم كه سوگ
گلستان و باغبان دارم به سينه زخم غم كربلاييان
دارم
منم كه ظهر عطش
را نمي برم از ياد چهار لاله بي سر زمن به خاك افتاد
منم كه مادر عشق
و اميد و احساسم فداي يك سر موي حسين عباسم
|