15ذی الحجه سال دهم هجرت ( سال حج الوادع، حج البلاغ، حج التمام، حج الاسلام)

3 روز تا عید غدیر خم

کاروانیان پس از خروج از مکه به منطقه "سیرف" رسیدند و از آنجا تا " مرالظهران " آمدند. هنوز تا " غدیر خم" چند منزل دیگر باقی است.

انتخاب منطقه "غدیر" از چند جهت قابل توجه است:

اول این که در راه بازگشت از مکه، این محل کمی قبل از محل افتراق کاروان ها و تقاطع مسیرها است.

دوم این که در آینده که کاروان های حج در راه رفت و برگشت از این مسیر عبور می کنند، با رسیدن به وادی غدیر و نماز در مسجد پیامبر، تجدید خاطره و بیعتی با این زیربنای اعتقادی خود نمایند و یاد آن در دل ها احیاء گردد.

سوم این که"غدیر" محلی بسیار مناسب برای برنامه سه روزه پیامبر و ایراد خطبه برای آن جمعیت انبوه به منطقه "غدیر خم"، بیابانی باز و وسیع درمسیر سیلاب وادی" حجفه" بود. این سیلاب از مشرق به مغرب جاری می شد و پس از عبور ازغدیر به حجفه می رسید و سپس تا دریای سرخ ادامه پیدا می کرد و سیل های سالیانه را به دریا می ریخت.

در این مسیر آبگیرهای طبیعی به وجود آمده بود که پس از عبور سیل، آب های باقی مانده در آنها جمع می شد و به عنوان ذخایر آبی شناخته می شدند و به آنها اصطلاحاً "غدیر" می گفتند. در مناطق مختلف، غدیرهای زیادی در مسیرسیل ها وجود داشت که با نامگذاری از یکدیگر شناخته می شدند. این غدیر هم برای شناخته شدن ازغدیرهای دیگر، به نام "غدیر خم" نامگذاری شده بود. کنار این آبگیر پنج درخت سرسبز و کهنسال از نوعی درخت  شبیه درخت چنار، که درخت خاص صحراها است وجود داشت . این پنج درخت، سایبانی مناسب برای مسافران خسته بودند.

در نهایت این بیابان وسیع، به عنوان بهترین مکان برای مراسم سه روزه غدیر انتخاب گردید و جایگاه سخنرانی، زیر همان درختان در نظر گرفته شد که هم مشرف به بیابان و محل تجمع مخاطبین و هم سایبان مناسبی برای ایراد خطابه بود.

8روز تا عید غدیر خم

روز قربان، روزی پر خاطره است . روزی که بوی بندگی خالص ابراهیم و اسماعیل علیهما السلام را می دهد . روزی که قرنها پیش پدر و پسری ، سرافراز از امتحانی بزرگ ، مدال افتخار به سینه آویختند و عید بزرگ اضحی و آیین ذبح قربانی، با ایثار آنان و هدیه بهشتی جبرئیل به یادگار ماند.

پیامبراکرم صلی الله علیه و آله و سلم در این روز تا آفتاب سر کشید از مشعر الحرام راه برگرفت و لختی شتر خویش را به عجله و شتاب براند تا به جمره رسید، پس رمی جمرات نمود و هفت سنگ بینداخت و با هر سنگی تکبیر گفت. آن گاه فرمود: ای مردم، فرمان اولوالامر و والی حقیق خود را بپذیرید چنان که شما را به کتاب خدا خواند و مناسک حج را از من نیکو فراگیرید که از این پس من حج بجا نمی آورم و مردم را از خروج دجال و شمایل او نیز خبر داد و بیم فرمود.

و از آن جا به منحر آمد و قربانی کردن را شروع نمود. که شترانی که پیغمبر آورده بود و همراه با شترانی که مولا علی علیه السلام  از یمن آورده بود مجموعا صد شتر شد. و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم قربانی های خود را کشت و مولا علی علیه السلام  را هم در آن شریک نمود. ( تاریخ طبری ج4ص 1275 و 1276) پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم به دست مبارک 63 شتر را نحر کرد که با سال های عمر مبارکش برابر باشد، و بقیه را فرمان داد که مولا علی علیه السلام  نحر کنند. آن گاه معمر بن عبدالله سر مبارکش را بتراشید و موی سر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را در میان ازواج و اصحاب پخش کرد تا به تیمن نگه دارند. پس از آن پیامبر پیروان خویش را مخاطب قرار داده و فرمود: " چند صباحی بیش ، از عمر من باقی نمانده و در فردای روزگار اگر نباشم، این برادرم علی علیه السلام است که در مقابل متخلفین خواهد ایستاد. " سپس آنان را به امانت داری توصیه کرده ، فرمود :

" من دو چیز گرانبها در میان شما به امانت می گذارم که اگر به این دو چنگ زنید هرگز گمراه نخواهید شد. کتاب خدا و عترتم یعنی اهل بیتم . " و این گفتار پیامبر به عنوان " حدیث ثقلین" جاودانه در تاریخ اسلام باقی ماند

.