عزاداری اهل آسمان و زمین برای سیدالشهداء علیه السّلام

مصائب سیدالشهداء علیه السّلام به قدری عظیم و بی مانند است که از ازل انبیاء و اولیاء و هم کوهها و دریاها و تمام کائنات در مقابلش تاب نمی آورند و از شدت و سختی مصیبت، عزاداری سر می دادنند  و با این که قرن ها از آن واقعه ی عظیم می گذرد، باز آتش آن بلایا خاموش نشده و نخواهد شد.

امام صادق علیه السّلام در زیارت امام حسین علیه السّلام می فرماید: گواهی می دهم که خون تو در خلد برین ساکن شد و ارکان و قوائم عرش به لرزه در آمد، تمام آفرینش هستی و موجودات عالم و آسمانها و زمینهای هفتگانه و بهشت و جهنم و محسوسات و غیر محسوسات در مصیبت تو گریستند.( کامل الزیارات ص198/کافی ج4 ص576)

طبق این حدیث و بسیاری از احادیث موثق دیگر که در ادامه ذکر می کنیم تمام ذرات هستی در سوگ سیدالشهداء علیه السّلام سوگوارند و می گریند و این حکایت از عظمت و شدت بلایای وارده بر امام حسین علیه السّلام می کند.

ابن عباس می گوید: هنگام شهادت امام حسین علیه السّلام خورشید را دیدم گویا کسوف کرده بود و روی دیوارهای مدینه خون تازه بود.( امالی شیخ صدوق ص599/ بحارالانوار ج44 ص254)

میثم تمار می گوید امیرالمومنین علیه السّلام خبر داد که تمام اشیاء بر امام حسین علیه السّلام گریه می کنند... و آسمان خون و خاکستر می بارد.( بحار الانوار ج45 ص202/ امالی شیخ صدوق ص126)

در حدیثی دیگر ابن قولویه به سند معتبر از زراره روایت کرده از امام صادق علیه السّلام که فرمود: ای زراره به درستی که آسمان گریست بر حسین علیه السّلام چهل صباح به سرخی و کسوف، کوهها پاره شدند و از هم پاشیدند و دریاها به جوش و خروش آمدند و ملائکه چهل روز بر آن حضرت گریستند و زنی از زنان بنی هاشم خضاب نکرد و روغن بر خود نمالید و سرمه نکشید و موی خود را شانه نکرد تا آنکه سر غبیدالله بن زیاد  را برای ما آوردند . پیوسته ما در گریه ایم از برای آن حضرت و جدم علی بن الحسین علیه السّلام ، چون پدر بزرگوار خود را یاد می کرد آنقدر می گریست که محاسن مبارکش از آب دیده اش تر می شد و هر که آن حضرت را با آن حال می دید از گریه او می گریست و ملائکه ای که نزد قبر آن امام شهید برای او گریه می کنند و با گریه ایشان مرغان هوا و هر که در آسمان است از ملائکه گریان می شوند.( جلاء العیون ص 311)

و ذکر این مصیبت و عزاداری عالم گیردر قرآن نیز آمده است : در سوره دخان آیه 29: " فما بکت علیهم السماء و الارض و ما کانوا منظرین" و آسمان و زمین بر آنان زاری نکردند و مهلت نیافتند.

روایت شده که فردی که دشمن خدا و رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم بود از کنار امیرالمومنین علیه السّلام عبور کرد . آن حضرت این آیه را تلاوت نمودند. سپس امام حسین علیه السّلام بر ایشان وارد شد . امیرالمومنین علیه السّلام درباره ایشان فرمود: اما آسمانها و زمین برای این شخص گریه خواهند کرد و هرگز آنها جز در غم یحیی بن زکریا و حسین بن علی علیه السّلام گریه نکرده اند.(تفسیر قمی ج2 ص265)

زراره بن اعین روایت می کند که امام صادق علیه السّلام فرمود: آسمان در غم شهادت حضرت یحیی و امام حسین علیه السّلام به مدت چهل روز گریست و هرگز جز در فراق آن دو نگریسته است. زراره می گوید: عرض کردم: گریه آن چگونه است: امام فرمود: آسمان در زمان طلوع و غروب ، قرمز رنگ می شود. (مجمع البیان، ج9 ص109)

عظمت مصیبت امام حسین علیه السّلام به قدری است که ذره ای در عالم وجود ندارد مگر برای مظلومیت و مصایب آن حضرت محزون و گریان شده است. این واقعه در میان تمام حوادثی که در تاریخ بشریت به وقوع پیوسته از ویژگی های خاصی برخوردار است که نه تنها بر اثر مرور زمان دستخوش فراموشی نگشته ، بلکه هر روز به عظمت و شکوه آن افزوده می شود و هر ساله در تمام عالم و برای آن مصیبت ناله و زاری به پاست، نه توسط انسانها بلکه به وسیله تمام ذرات هستی.

صنوان جمال می گوید با امام صادق علیه السّلام در راه مدینه بودیم از امام صادق علیه السّلام چرا شما اینقدر محزون و شکسته اید؟ حضرت فرمودند: می شنوم گریه و زاری و نوحه جنیان و شدت جزع ملائکه و اجنه را که هر کس اینها را بشنود نمی تواند غذا بخورد و یا بخوابد.( کامل الزیارات ص 92/ بحارالانوار ج45 ص226)

در این حدیث امام صادق علیه السّلام به صراحت بیان می کند که عالم وجود حتی بیشتر از انسانها در این مصیبت جزع دارد.

در کامل الزیارات صفحه 66 روایت شده : ملکی که خبر شهادت امام حسین علیه السّلام را به پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم گزارش داد، فرشته دریاها بوده، یعنی ملائکه ای از ملائکه بهشت بر دریا نازل شد و بال هایش را بر سطح آب گسترانیدٰ سپس فریادی بلند زد و گفت: ای اهل دریا لباس های حزن و اندوه بپوشید زیرا فرزند رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم را سر بریدند ، سپس از تربت آن حضرت برداشت و پرواز کرد و هر فرشته ای که آن تربت را می بویید حزن و اندوه در او نیز اثر می گذاشت و بر قاتلین آن حضرت لعنت می فرستاد.

و یا در زیارت ناحیه مقدسه داریم که حضرت ولی عصر عجّل الله تعالی فرجه الشّریف می فرمایند: و حریان بهشتی که خود موجودات لطیفی هستند در مصیبت تو به صورت هایشان لطمه می زنند.( بحار الانوار ج98 ص320/ المزار ابن مشهدی ص506)

حیوانات نیز اینگونه اند و غم این مصیبت آنها را به عزاداری وا داشته است:

در این باب امام باقر علیه السّلام می فرمایند: تمام انسانها و اجنه و پرندگان و حیوانات وحشی به گونه ای برای امام حسین علیه السّلام گریه کردند که اشک از چشمانشان سرازیر شد.(کامل الزیارات ص79)

و یا امام صادق علیه السّلام می فرمایند: جغد روزها را روزه می گیرد و پس از افطار تا صبح برای امام حسین علیه السّلام گریه می کند.( کامل الزیارات ص 99)

و تمام این سوز و گداز که در عالم هستی و بین خلایق به پاست از سوز مادر ائمه، حضرت صدیقه طاهره فاطمه الزهرا علیه السّلام و ائمه معصومین است. و جزای گریه کنندگان را ایشان عطاء میکند.

سید علی حسینی می گوید: من مجاور مولای خود علی بن موسی الرضا علیه السّلام بودم چون روز عاشورا شد مردی از اصحاب ما مقتل حضرت امام حسین علیه السّلام را می خواند و به این روایت رسید که حضرت باقر علیه السّلام فرمودند هر که از دیده های او در مصیبت حسین علیه السّلام به قدر پر پشه ای آب بیرون آید حق تعالی گناهان او را بیامرزد اگر چه مانند کف دریاها باشد و در آن مجلس مرد جاهلی که مدعی علم بود حاضر بود و به عقل ناقص خود اعتقاد تمام داشت، گفت این حدیث صحیح نیست، چگونه بر آن حضرت گریستن اینقدر ثواب داشته باشد؟ با او مباحثه زیاد کردیم ولی او از ضلالت خود برنگشت و برخواست. روز بعد به نزد ما آمد و معذرت خواست و اظهار ندامت کرد از گفته های دیشبش و گفت: چون شب از نزد شما رفتم ، خوابیدم، در خواب دیدم که قیامت بر پا شده است و مردم را همه در یک صحرا جمع کرده اند و ترازو های اعمال را آویخته اند و صراط را بر روی جهنم کشیده اند و دیوانهای عمل را گشوده اند و آتش جهنم را افروخته اند و قصر های بهشت را به جلوه در آورده اند، در آن وقت تشنگی عظیم بر من غالب شد ، چون به جانب راست خود نظر کردم حوض کوثر را دیدم و در لب حوض دو مرد و یک زن را مشاهده کردم که ایستاده اند و نور جمال ایشان صحرای محشر را روشن کرده است و جامه های سیاه پوشیده اند  و می گریند از مردی پرسیدم اینها کیستند که بر کنار کوثر ایستاده اند؟ گفت یکی محمد مصطفی صلّی الله علیه و آله و سلّم و دیگری علی مرتضی علیه السّلام و آن زن حضرت فاطمه زهرا علیه السّلام است. گفتم چرا سیاه پوشیده اند و می گریند؟ گفت: مگر نمی دانی که امروز روز عاشورا است و روز شهادت شهید کربلاست. پس نزدیک حضرت زهرای اطهر علیه السّلام رفتم و گفتم ای دختر رسول خدا تشنه ام. آن حضرت از روی غضب به من نگاه کرد و فرمود: تو نیستی که انکار می کردی فضیلت گریستن بر مصیبت فرزند پسندیده من، حسین شهید مظلوم را؟ از وحشت این خواب بیدار شدم و از گفته ی خود نادم و پشیمان گردیدم.(جلاءالعیون علامه مجلسی ص310 و 311)

آری این گریه و محزون بودن عالم از سوز آن بانوی عالم ، آن مادر بی مانند و بی مثال است و اجر محزون بودن و گریه کن های فرزند و نور دیده ی خود را، خود می دهد. ایشان نظاره گر و عزادار هستند. و این آتش تا زمان قیام و ظهور حضرت بقیة الله الاعظم و گرفتن انتقام از کشندگان و قاتلان حسین علیه السّلام خاموش نمی شود.