همه می دانیم که همۀ امامان کشتی نجاتند؛ لیکن کشتی امام حسین  علیه السلام سریع تر است.

همۀ ائمّه علیه السلام مشعل هدایتند؛ ولی مشعل ابا عبدالله الحسین علیه السلام پرفروغ تر است.

همۀ اولیای الهی درهای رحمت پروردگارند؛ امّا درِ رحمت امام حسین علیه السلام فراخ تر است.

امام حسین علیه السلام  هر چه داشت در طبق اخلاص نهاد و همه را یک جا، در راه خدا داد.

خدا نیز به او پاداشی فراخور خداوندیش عطا فرمود: شفا در تربت او، استجابت دعا در تحت قبّۀ او و دوای هر دردی را در گروی یک نگاه او قرار داد.

یکی از آن چیزهایی که در روایات ما استثنا شده است وعده ای است که جبرئیل بعد از تولد سیدالشهدا علیه السلام به پیامبر می دهد که یکی از آن وعده ها این بود: «استجابه تحت قبته و شفا فی تربته». فرمود دعا تحت قبه امام حسین علیه السلام مستجاب می شود که این امر توسط اهل بیت علیه السلام تاکید شده است.

به عنوان مثال وقتی امام هادی علیه السلام بیمار می شوند، به یکی از دوستان خود مبلغی پول می دهند و می فرمایند شما بروید و برای شفای من تحت قبه سیدالشهدا علیه السلام دعا کنید. آن فرد سوال می کند که شما امام زمان هستید و من می دانم که حیات و ممات عالم تحت اختیار شماست، چرا من تحت قبه سیدالشهدا علیه السلام برای شما دعا کنم؟ حضرت در پاسخ می فرمایند ما اهل بیت هم دوست داریم که شفای خود را از ناحیه سیدالشهدا علیه السلام بگیریم چون خدا استجابت دعا را تحت قبه سیدالشهدا علیه السلام قرار داده است.

این روایات نشان دهنده ی این است که دعایی که در کربلا انجام شود قطعا از طرف خداوند مورد اجابت قرار می گیرد و خداوند نظر ویژه ی به زائرین امام حسین علیه السلام دارد.

با توجه به این فرمایشات امامان معصوم علیه السلام در مورد زیارت امام حسین، شیعیان و دل باختگان آن حضرات میتوانند مانند قوم بنی اسرائیل که با 40 روز دعای خالص توانستند  در غیبت حجت زمان خود از خداوند تخفیف بگیرند آنها از خداوند ظهور حجت بر حق زمان را مسئلت کنند چرا که در زیر قبه ی امام حسین دعا حتما مستجاب است و این دعاها حتما برای ظهور آن حضرت ذخیره می شود.

در مفاتیح آمده است که وقتی امام صادق علیه السلام در مورد زیارت سیدالشهدا علیه السلام صحبت می کنند تنها لفظ واجب شرعی را به کار نمی برند. می فرمایند که باید به زیارت بروید و حتی لفظ واجب به معنای واجب تاکیدی(نه شرعی) را بکار می برند. می فرمایند دوستان ما اگر غنی هستند باید سه بار به زیارت سیدالشهدا علیه السلام بروند و کسانی که فقیر هستند سالی یک بار و یا در عبارت دیگر سه سال یکبار باید به زیارت کربلا بروند.

همه این روایات خبر از یک اتفاق مهم می دهد که کربلا محور آن است. این اتفاق مهم  ظهور بقیه الله برای تعالی عالم است. ظهور حضرت حجت (عج) از مسیر قیام امام حسین علیه السلام  می‌گذرد، امام زمان توقیع ای به شیخ مفید نوشته اند که علت غیبت ما این است که شما تحت امر ما اجتماع قلوب ندارید. لذا اکنون ما در اربعین این اجتماع قلوب را می بینیم. تنها راهی که ما به ظهور امام زمان برسیم و عالم به آن غایت خود برسد، اجتماع مردم در کربلا است. بخاطر همین است که اهل بیت تاکید بر زیارت دارند. لذا امام جواد(ع) فرمودند هر روز می توانید زائر سیدالشهدا باشید.

احادیثی که از اهل بیت در مورد دوران آخر الزمان به ما رسیده است نشان می دهد که نگه داشتن دین مانند نگه داشتن آتش در کف دست است.

امام حسن عسکری(ع) فرمودند در آخر الزمان مردم فکر می کنند مومن از دنیا می روند در حالی که کافرند.

 دعای مخصوصی که توصیه شده در دوره ما یعنی آخرالزمان خوانده شود دعای «الهی عظم البلا» است. یعنی در دوران بلا و سختی هستیم. امام زمان فرمودند که یک راه نجات دارید. حضرت در زیارت ناحیه فرمودند «السلام علیک یا بات نجات امه» لذا اگر می خواهیم نجات پیدا کنیم و دین ما حفظ شود یک راه در آخر الزمان وجود دارد و آن حضرت اباعبدالله(ع) است.

در روایت داریم قبل از ولادت امام حسین(ع)، زهرای مرضیه گاهی اوقات دچار پریشانی می شدند. رسول اکرم وارد می شدند و می دیدند حضرت زهرا گریان هستند و وقتی سبب را سوال می کردند می فرمودند این فرزندی که در رحم دارم گاهی با من حرف می زند و چیزهای می گوید. گاهی اوقات می گوید انا الغریب و انا العشان. به هر حال این امر موجب ناراحتی مادر می شود.

لذا وقتی پیامبر می خواهد حضرت زهرا را تسلی بدهند یکی از بشارت هایی که به حضرت زهرا دادند همین بود که «و الائمه من ولده» که امامان پس از حسین بن علی(ع) همه از نسل حسین تو هستند و مهدی ما از نسل حسین توست که یک روز خواهد آمد و انتقام همه ظلم ها و ستم ها را خواهد گرفت.

تاثیر این پیاده روی در نجات حقیقی بشریت که همان ظهور امام زمان (عج) است غیرقابل کتمان است.همانگونه که می دانید در روایات اهل تسنن و شیعه آمده است که امام زمان (عج) در آغازین لحظات ظهور ، ما بین رکن و مقام می ایستند و پنج ندا می دهند:

1. اَلا یا اَهلَ العالَم اَنَا الاِمام القائِم. آگاه باشید ای جهانیان که منم امام قائم،

2. اَلا یا اَهلَ العالَم اَنَا الصَّمصامُ المُنتَقِم. آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده،

3. اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین قَتَلُوهُ عَطشاناً. بیدار باشید ای اهل جهان که جدّ من حسین را تشنه کام کشتند،

4. الا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین طَرَحُوهُ عُریاناً. بیدار باشید ای اهل عالم که جد من حسین را روی خاک افکندند،

5. اَلا یا اَهلَ العالَم اِنَّ جَدِی الحُسَین سَحَقُوهُ عُدواناً. آگاه باشید ای جهانیان که حق جد من حسین را از روی کینه توزی پایمال کردند.

بنابراین امام زمان(عج) با امام حسین (ع) خود را معرفی می کنند و در روایات باز به این نکته اشاره می شود که همه انسان های زنده در آن روز ندای حضرت را می شنوند و او را می شناسند.

پس در این راه زیارت می توانیم امام غریب خود را معرفی کنیم و برای دعا جهت تعجیل در فرجش اجتماع کنیم و از یاوران آن حضرت باشیم.

البته ياري کردن امام زمان (ع) فقط محدود به انتظار براي ظهور آن حضرت نمي‌شود، بلکه همان طور که در زيارت اربعين به آن اشاره شده است: قلبي لقلبکم سلم و امري لامرکم متبع و نصرتي لکم معده حتي ياذن الله لکم فمعکم معکم لا مع عدوکم؛ قلب من تسليم قلب شماست و در امور زندگي از اوامر شما تبعيت مي‌کنم و براي ياري دادن شما آماده‌ام تا اين که خداوند به شما اجازه خروج دهد. پس من همراه با شمايم نه همراه با دشمنان شما...

اللهم عجل لولیک الفرج