|
بهره بردن از امام عصر(عج) در زمان غیبت
پیامبر اکرم(ص) فرمودند: به خدایی که مرا به پیامبری مبعوث گردانید، شیعه از وجود او (مهدی(ع)) منتفع می شوند و از نور ولایتش در طول غیبت طلب نور می کنند، چنانکه از آفتاب پشت ابر بهره می برند.(کمال الدین ص253)
امام صادق(ع) فرمودند: امام چون خورشید فروزان است که با نور خود جهان را شکوه و جلال می بخشد و خود در افقی است که دست ها به او نرسد و دیده ها او را نتوان دید.(اصول کافی ج1ص200)
امام زمان(عج) فرمودند: بهره بردن از من در عصر غیبتم، مانند بهره بردن از آفتاب است، هنگامی که زیر ابرها باشد.(بحارالانوار ج53ص181)
علّامه مجلسی رضوان الله تعالی علیه فرمودند:
تشبیه آن حضرت در حال غیبت به آفتاب که در زیر در زیر ابر پوشیده شده، اشاره به نکات چندی دارد:
اوّل: این که نور وجود و علم و هدایت توسّط آن حضرت به خلایق می رسد، زیرا که ایشان برای ایجاد، علت غائیه هستند، یعنی اگر ایشان نمی بودند، هر آینه نور وجود به احدی نمی رسید، و از برکت و شفاعت ایشان علوم و معارف برای خلق ظاهر و منکشف می شود و بلاها از ایشان زایل گردد و اگر وجود ایشان در این عالم نبود، هر آینه مخلوقات به سبب اعمال قبیحه و افعال شنیعه ی خودشان مستحق انواع عذاب بودند چنان که خداوند متعال فرموده:
«و ما کان الله لیعذّبهم و أنت فیهم»
خدای تعالی ایشان را عذاب نمی کند، مادامی که تو در میان ایشانی.انفال33
دوم: این است که در وقتی که آفتاب در زیر ابر پنهان گردید، خلایق با اینکه از او نفع می برند باز ساعت به ساعت انتظار می کشند که از زیر ابر درآید و ظاهر شود برای اینکه انتفاع ایشان بیشتر شود. همچنین در ایّام غیبت هم، مخلصان شیعه در هر وقت و زمان، انتظار ظهور و خروج او را می کشند، و از ظهورش مأیوس و نا امید نمی شوند.
سّوم: آنکه، منکر وجود شریف او با بسیاری ظهور آثار وی مانند کسی است که وجود آفتاب را انکار نماید در وقتی که در زیر ابر پنهان است.
چهارم: گاه می شود که پنهان شدن آفتاب در زیر ابر برای بندگان اصلح و انفع باشد از ظاهر شدن، همچنین غیبت آن حضرت در این زمان اصلح است برای ایشان از ظهورش، از این جهت غایب گردیده.
پنجم: کسی که می خواهد به آفتاب نظر کند، او را ممکن نمی شود، نظر کردن به آن در حالتی که آشکار است و ابر آن را نپوشیده، بسا می شود به سبب نظر نمودن به آن کور شود، زیرا که قوّه باصره اش از احاطه نمودن به آن ضعف و عجز دارد. همچنین آفتاب ذات مقدّسه ی آن حضرت، بسا می شود که ظهورش به دیده ی دلهای بندگان ضرر برساند و باعث کوری ایشان باشد از ادراک حق، لیکن در حال غیبتش به ایمان آوردن به او متصّل می توانند بشوند چنان که ایشان به آفتاب در حالتی که در زیر ابر است نظر می کند و متضرّر نمی شود.
ششم: آنکه آفتاب گاه از زیر ابر بیرون می آید، یکی به آن نگاه می کند و دیگری نمی کند. همچنین ممکن است این که آن حضرت در ایّام غیبت برای بعضی ظاهر شود و برای دیگری نشود.
هفتم: ائمه(ع) نظر به اینکه نفعشان به همه مخلوقات عموم و شمول دارد، مانند آفتاب از ایشان بی بهره نمی شود، مگر کسی که دیده ی حق بینش کور باشد، چنان که خداوند
می فرماید:
«من کان فی هذه أعمی فهو فی الآخرة أعمی و اضّل سبیلاً»
هر که در دنیا دیده ی دلش کور باشد، هر آینه در آخرت هم کور و گمراه خواهد شد.اسراء72
هشتم: آنکه افتادن شعاع آفتاب به خانه ها به قدر روزنه های آنها، به قدر ارتفاع موانع است از افتادن آن به آن خانه ها، همچنین منتفع شدن مخلوقات به انوار هدایت به قدر ارتفاع موانع است از حواس و مشاعرشان که به منزله ی روزنه ها هستند، نسبت به دلهاشان.
وآن موانع عبارت است از شهوات نفسانیّه و علایق جسمانیّه و رفع علایق جسمانیّه و رفع شهوات نفسانیّه و دفع حجابات کثیفه به جایی منتهی می شود که صاحب این صفت به منزله ی کسی می شود که در زیر آسمان بایستد و شعاع آفتاب از هر طرف به او احاطه نماید، همچنین است حال شیعه نسبت به ایشان، وقتی که حجاب شهوات نفسانیّه و علایق جسمانیّه را از خود بالمدّه دور نمود هر آینه شعاع آفتاب فیض ایشان او را از هر طرف فرا می گیرد.
|