الســـــــــلام علیـــــــک یا اباعبــــــــــدالله....

اباعبدالله کنیه حضرت سیدالشهدا حسین بن علی علیه السلام است و کنیه به معنی نام بردن چیزی به کنایه و اشاره است. کنیه به این معناست که نخواهیم نام شخصی را به صراحت ببریم، بلکه او را به پدر یا مادر و یا فرزند نسبت بدهیم. و گاهی پیش از آن که کسی فرزندی پیدا کند، کنیه ای برای او انتخاب می نمودند.

چنان که از اخبار بسیاری استفاده می شود که کلمه ی ابا عبدالله از زمان طفولیت سیدالشهدا علیه السلام  کنیه ی ایشان بوده است.

در روایت است اسما بنت عمیس آمده که پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم در روز اول ولادت این شاهزاده، او را گرفت و فرمود: ای اباعبدالله بر من سخت است...

و سپس حضرت گریه کرد و اسما گفت: پدرم و مادرم فدایت از روز اول چنین گریه می کنی؟

پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: گریه می کنم بر پسرم که گروه ظغیان گر کافر از بنی امیه او را می کشند. خداوند شفاعت من را برایشان نرساند. مردی او را می کشد که رخنه در دین خواهد کرد و به خدای بزرگ کافر خواهد شد. آن گاه فرمود: خداوندا تو دوستدار ایشان باش و دوست بدار هر که ایشان را دوست می دارد و لعنت کن هر که ایشان را دشمن می دارد و لعنتی که زمین و آسمان پر شود. پس دانستیم که اسم و کنیه امام حسین  علیه السلام  از طرف خدا بوده و در اول تولد نهاده شده است.

پس به نظر می رسد که این کنیه و اسم از برای ایشان به امر خدای تعالی بوده است.(شفا الصدور ص102)

حال که از روز اول ولادت حضرت سیدالشهدا علیه السلام  رسول گرامی صلی الله علیه و آله و سلم او را به عنوان اباعبدالله خطاب فرمود پس لازم نیست که امام حسین علیه السلام  پسری داشته باشند به نام عبدالله تا کلمه اباعبدالله درست باشد. اگر چه گفته اند که حضرت علی اصغر علیه السلام  را به اسم عبدالله می نامیده اند.

در حقیقت حسین علیه السلام  پدر خداپرستان و بندگان است، ایشان با حرکت استثنایی و شجاعت بی نظیر و اقدام عالمانه و حکیمانه ی خود، راه خداشناسی و عبودیت را به روی انسان های هوشمند و حق طلب و جستجوگر باز فرمود.

به گونه ای که باید گفت: همه ی خداپرستان و عابدان، و بندگان شایسته ی خدا، پیرو آن بزرگوار  و شاگرد با استعداد آن عبد یکتای پروردگار هستند. پس او پدر محترم و عالی مقدار تمامی خداپرستان و عبادت کنندگان است.

یا چون خود بنده ی صالح و نمونه ی اطاعت و عبودیت برای حق تعالی است به این سبب اباعبدالله خوانده می شود. یعنی پدر بندگی، پدر عبودیت، همان گونه که به متخصصان هر فن و حرفه ای می گوئیم.

از این رو خداوند امام حسین علیه السلام  را ملقب به نام اباعبدالله نموده است چرا که پدر توحید و پدر بندگی حق است. و راستی که هر کس پس از آن جناب، خدا را پرستش و از رسول گرامی صلی الله علیه و آله و سلم پیروی نموده، همه به برکت آن وجود مقدس بوده که: لولاءلما عبدالله، و لولاء لما عرف الله...

یعنی اگر ایشان نبودن هیچ مسلمانی رخساره ی شاهد هدایت را مشاهده نمی نمود.

و این مسلم است که اول چیزی که خدا خلق کرد نور وجود پیامبر گرامی اسلام  صلی الله علیه و آله و سلم بود که خودش فرمود: «اول ماخلق الله نوری»، پس به طور قطع می توان گفت اول خلقت عالم امکان نور مبارک آن حضرت بوده است و این مطلب در روایات بسیاری آمده است از جمله روایتی از علامه مجلسی که از امیرمؤمنان نقل می کند که خدا بود و هیچ نبود پس اول چیزی که خلق کرد نور حبیب خود محمد صلی الله علیه و آله و سلم بود، او را آفرید قبل از آن که آب،عرش،کرسی و آسمان ها، زمین، لوح، قلم، بهشت، جهنم، ملائکه و آدم را بیافریند.

پس چون نور محمد  صلی الله علیه و آله و سلم را خلق کرد هزار سال نزد پروردگار خویش ایستاد و او را به پاکی یاد می کرد و حمد و ثنای او را می نمود و حق تعالی نظر رحمت به سوی او داشت و به او فرمود: مراد من از خلق عالم تویی، اراده کننده خیر و سعادت تویی، برگزیده خلق من تویی. حال که معلوم شد اولین خلقت خداوند چیست با بیانی از مرحوم شیخ جعفر شوشتری که در کتاب وسائل المحبین دارد می گوییم: حسین  علیه السلام  نیز اول ما خلق الله است چرا که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «حسین منی وانا من حسین» و در روایت دیگر است که فرمود: انا من حسین و حسین منی.

پس وقتی که حسین علیه السلام  از پیامبر  صلی الله علیه و آله و سلم و پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از حسین علیه السلام  شد باید هر زمان که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم بوده حسین علیه السلام نیز بوده باشد.

پیش از آفرینش موجودات که نه زمانی بود و نه مکانی و نه پدیده های خلقت، خداوند بی همتا افضل موجودات را آفرید و از آن نور مقدس، نور وجود مولا علی علیه السّلام و مولاتنا فاطمة الزهرا سلام الله علیها را و امام حسن علیه السّلام و امام حسین علیه السّلام را پدید آورد و برای آنان مقامات و جایگاه های متعدد و عوالم مختلف قرار داد از مجموع روایات معتبر در این زمینه چنین استفاده می شود که:

1-برخی از روایات نشانگر آن است که خداوند نور وجود پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم و امامان علیهم السّلام  را پیش از عرش آفرید.( بحارالانوار ج25 ص17)

2-نور وجود آنان قبل از خلقت آدم است.( بحارالانوار ج25 ص18)

در عالم انوار و گاهی اشباح نوریّه انوار بهشتی و در عوالمی نظیر عالم ذر ، سایه ها و برخی از نشانه ها در روایات بیانگر آن است که ابتدا نور وجود پیامبر و سپس انواری را به صورت های گوناگون در بهشت پدید آورد. تا سرانجام آن نور از طریق آدم و حّوا به پدر و مادر گرامی پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم انتقال یافت.

خداوند متعال قبل از خلقت آدم برای پیامبراکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم و امامان علیهم السّلام مقامات و جایگاههای مختلفی قرار داد از جمله: مقابل عرش، بالای عرش، زیر عرش، اطراف آن و برای هر جایگاهی مدت و سرآمد مشخصی از حجاب های دوازده گانه قرار داد . آنان گاهی در دریاهای نور و سر اوقات قرار می گرفتند طبق روایات تقدم خلقت معصومین علیهم السّلام بر عرش مدت 420 هزار سال ، مدت توقف انان در اطراف عرش 15 هزار سال ، زمان توقفشان در زیر عرش 12 هزار سال پیش از خلقت آدم بوده است و اما ابا عبدالله علیه السّلام : امتیاز ایشان بر سایر انوار مقدس در عوالم و حالات گوناگون بهشت در یکی از این مراحل هستی به صورت گوشواره ای در گوش حضرت زهرای اطهر علیه السّلام قرار داشت.

نور ابا عبدالله دارای ویژگی های مخصوص به خویش است، نظیر : نگاه کردن بر آن نور که موجب پدید آمدن غم و اندوه می گردد. مثال: آدم در هنگام ظهور آن انوار در انگشتانش اتفاق افتاد که در انگشت ابهام آدم تجلی یافت . هر گاه نظرش بر انگشت ابهامش می افتاد مهموم و محزون می شد.

پس حسین پدر همه موجودات عالم است و باید به او اباعبدالله گفته شود و اباعبدالله پدر همه بندگان خدا است چه آن که شهادت آن حضرت برای همه عالم بشریت سودمند بود نه فقط عالم اسلام بلکه تمام موجودات علاقه خاصی به آن حضرت دارند و برای ایشان می گریند.

شاید دلیل دیگر این باشد که حضرت اباعبدالله علیه السلام پدر نه امام است و پدر آخرین نور معصوم در روی زمین است. که توسط همان آخرین ذخیره الهی از نسل حسین علیه السلام  عالم یکپارچه یکتاپرست و خداپرست می شود.

در روایات متعددی به این موضوع که حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف از فرزندان و نوادگان ایشان اشاره کرده است که از جمله آن روایتی است که می فرمایند: بر جدم رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم وارد شدم ، پس ایشان مرا بر زانوی خود نشاند و فرمود: ای حسین علیه السلام! خداوند از نسل تو نُه امام را برگزیده است که نام نهمین نفر از ایشان قیام کننده عجل الله تعالی فرجه الشریف آنهاست و همه آنان در پیشگاه خداوند از نظر فضیلت و جایگاه برابرند. (ینابیع الموده ص 590 به نقل از موسوعه کلمات امام حسین علیه السلام)

در مجموع روایات منقول از پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و سلم و ائمه اطهار علیه السلام بارها تصریح شده است که منجی عالم بشریت حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف از نسل پاک و تطهیر امام حسین علیه السلام است که هر گونه شک و تردید نسبت به نام و نشان و مشخصات موعود آخرالزمان و آخرین ذخیره الهی را برطرف می سازد.

و در روایتی دیگر در این باره از امام حسین علیه السلام آمده که فرمودند: نهمین فرزند من، قیام کننده به حق است خداوند به وسیله او زمین مرده را دوباره زنده خواهد ساخت و دین را حاکمیت خواهد بخشید او حق را برخلاف میل مشرکان و دشمنان احقاق خواهد کرد.( کمال‌الدین و تمام النعمه جلد 1 باب 29 صفحه 316)

این پیوند و نزدیکی حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف و اباعبدالله الحسین علیه السلام به گونه ای است که در زمان ظهور حضرت خود را با سه جمله به اباعبدالله علیه السلام  منصوب می فرمایند که نیز گویای این پیوند ناگستنی ست:

ألا یا أهل العالم إن جدّی الحسین قتلوه عطشان؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جد من حسین را تشنه کام کشتند.

ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام طرحوه عریانا؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را برهنه روی خاک افکندند.

ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام سحقوه عدوانا؛ آگاه باشید ای جهانیان که جدّ من حسین را از روی کینه توزی پایمال کردند. (إلزام الناصب فی إثبات الحجة الغائب (عج) ج ‏2، ص 233)

به امید روزی که طنین صدای روح نواز و دلنشینش تمامی عالم را پر کند....

یا رب الحسین بحق الحسین اشف صدر الحسین بظهورالحجه