از کف برفت صبر و نماندش دگر قرار/ از ضعف بر جبین شریفش عرق نشست

گاهی زبان به ذکر حق و گه شدی خموش/ از دل کشید آه شرربار و شد خموش

سالروز غروب پنجمین کوکب ولایت و امامت، امام محمد باقر علیه السلام، شکافنده علوم اولین و آخرین بر تنها زائر داغدیده ی قبرستان بقیع حضرت بقیة الله الاعظم عجل الله تعالی فرجه الشریف  و شیعیان و رهروان و پیروان بر حق آن امام تسلیت و تعزیت باد.

امام باقر علیه السلام در بستر بیماری

كلینی به سند صحیح از زراره روایت كرده است كه گفت روزی از حضرت امام محمد باقر علیه السلام شنیدم كه فرمودند :درخواب دیدم كه برسركوهی ایستاده ام و مردم از هر طرف آن كوه به سوی من بالا می آ مدند چون مردم بسیاری دراطراف آن كوه جمع شدند به ناگاه كوه بلند شد و مردم از هر طرف آن فرو می ریختند ، تا آنكه جماعتی بر آن كوه باقی ماندند واین اتفاق پنج مرتبه تكرارشد، گویا آن حضرت این خواب را به وفات خود تعبیر فرموده بود ، كه بعد از گذشت پنج شب از این خواب به رحمت ایزدی پیوستند .

دركافی و بصائر الدرجات و سایر كتابهای معتبر روایت كرده اند كه حضرت امام صادق علیه السلام  فرمودند : كه پدرم بیماری سختی گرفته بود و بیشتر مردم از بیماری حضرت ترسیدند و اهل بیت آن حضرت را به گریه درآمدند. امام باقر علیه السلام  فرمودند: من در این بیماری از دنیا نخواهم رفت زیرا دو نفر نزد من آمدند و به من چنین خبر دادند. پس از آن بیماری صحت یافت و مدتی سالم بود. و برای من زمین را بشكاف و گود كن زیرا كه در زمین مدینه برای من نمی توان لحد ساخت .

علت فرمایش حضرت آن است كه زمینهای مدینه سخت بودند به جای آنكه قبر را به اندازه قد متوسط انسان گود كنند ، معمولاً برای قبر درآن زمینها لحد درمی آوردند یعنی حفره ای به اندازه جسد در دیوار قبر درسمت قبله درست می كردند و چون امام باقر  علیه السلام  بر اثر زهر بدن مبارکشان متورم شده بودند و در و دیوار قبر به سختی جای می گرفتند، لذا وصیت كردند كه زمین را برای این امر گود نمایند تا ایشان به آسانی و بدون مشكل درقبر شریفشان جای گیرند.

از حضرت امام صادق علیه السلام روایت كرده است كه پدرم گفت: ای جعفر از مال من برای ندبه كنندگان وقف كن كه ده سال در منی در موسم حج برمن ندبه و گریه كنند. و رسم ماتم را تجدید نمایند و بر مظلومیت من زاری كنند.

پس گفتم : ای پدر بزرگوار من امروز تو را از همه وقت سالم تر می بینم و ناراحتی در تو مشاهده نمی كنم حضرت فرمودند : آن دو نفر كه در آن بیماری صحت و سلامت من راخبر دادند دراین بیماری به نزد من آمدند و گفتند : دراین مریضی به عالم آخرت رحلت می نمایی و به روایت دیگری فرمود: كه ای فرزند ، مگر نشنیدی حضرت علی بن الحسین علیه السلام من را از پس دیوار ندا كرد كه ای محمد بیا و زود باش كه ما انتظار تو را می كشیم .

كلینی به سند حسن روایت كرده است كه حضرت امام محمد باقر علیه السلام  هشتصد درهم برای تعزیه و ماتم خود وصیت فرمود.

و به سند موثق ازحضرت امام صادق علیه السلام) روایت كرده است كه پدرم گفت: ای جعفر از مال من برای ندبه كنندگان وقف كن كه ده سال در منی در موسم حج بر من ندبه و گریه كنند. و رسم ماتم را تجدید نمایند و بر مظلومیت من زاری كنند.

كلینی به سند معتبر نیز روایت كرده است كه چون امام محمد باقر علیه السلام  به جهان باقی رحلت نمود، حضرت امام صادق علیه السلام  فرمودند : كه هر شب درحجره ای كه آن حضرت درآن وفات یافته بود ، چراغ می افروختند.

شیخ عباس قمی می گویند : كه در تاریخ وفات آن حضرت اختلاف است و وفات ایشان در روز دوشنبه هفتم ذیحجه سال صد و چهاردهم به سن پنجاه و هفت سالگی در مدینه مشرفه اتفاق افتاد. وفات ایشان در ایام خلافت هشام بن عبدالملك بود و گفته شده كه آن حضرت را ابراهیم بن ولید بن عبدالملك بن مروان به زهر شهید كرده و شاید به امر هشام بوده است .

قبر مقدس آن حضرت به اتفاق همگی در بقیع ، كنار قبر پدر و عم بزرگوار خود ، حضرت امام حسن علیه السلام قرار دارد . 

كلماتی از آن بزرگوار:

  همانا خداوند عزوجل نگاه دارد بوسیله تقوی بنده ر ا از آنچه عقلش بدان دسترسی ندارد .

بردباری جامه شخص دانا و عالم است مبادا خود را از آن برهنه كنی.

خدا بر خویش مهرورزی را لازم كرده و رحمت او بر خشمش پیشی جسته و از روی راستی و درستی به انجام رسیده، پس چنان نیست كه خداوند به بندگان خشم  آغاز كند پیش از آنكه آنان او را به خشم آورند...

 هر ملتی كه كتاب خدا را به پشت سر انداخته خدا نیز علم كتاب را از آنها بگیرد …

حریص بر دنیا، همچون كرم ابریشم است كه هر چه پیله را بر خود بیشتر بپیچد، بیرون آمدنش مشكل ترمی شود.(  از رساله امام محمد باقر علیه السلام، سعد الخیر / روضه كافی ج اول ص 79(

بین نماز، وقت دعا گریه می کنی/ با هر بهانه در همه جا گریه می کنی

در التهاب آه خودت آب می شوی/ می سوزی و بدون صدا گریه می کنی

هر چند زهر قلب تو را پاره پاره کرد/ اما به یاد کرب و بلا گریه می کنی

اصلا خود تو کرب و بلای مجسمی/ وقتی برای خون خدا گریه می کنی

آب خوش از گلوی تو پایین نمی رود/ با ناله های واعطشا گریه می کنی

با یاد روزهای اسارت چه می کشی / هر شب بدون چون و چرا گریه می کنی

با یاد زلف خونی سرهای نی سوار/ هر صبح با نسیم صبا گریه می کنی