حدیث سلسلة الذهب

در تاریخ نیشابور آمده است که چون حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام  وارد شهر نیشابور می شد بر کجاوه ای سوار بود که سرپوش آن پارچه ابریشمی بود، بسیاری از علمای نیشابور به استقبال آن حضرت رفتند و  اعیان که از حافظین حدیث بودند تقاضا نمودند که حضرت برای ایشان حدیثی نقل کنند.

آن حضرت امر فرمود، مرکب را نگاه دارند و روپوش را بالا زدند تا سیمای زیبای هاشمی را زیارت کنند و از پرتو مشعشع سلطان سریر ارتضا، سلطان علی بن موسی الرضا علیه السلام  بهره مند شوند.

بنمای رخ که خلقی واله شوند و حیران         بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید

جمعیتی بالغ بر صد هزار نفر به استقبال رفتند که طبقه ممتاز علمای آن عصر نیشابور سیصد هزار محدث داشت، کلیه علماء، محدثین، وعّاظ و فقها و دانشمندان اطراف مرکب را پروانه صفت احاطه کردند. بیست هزار قلم و دوات حاضر شده بود، دوازده هزار قلمدان طلا به جوهر کشیده شد و مردم سراپای گوش بودند تا آن حدیث را فرا گیرند.

آن بارقه الهی، آن مظهر حق و حقیقت وآن ولایت مطلقه سر مبارک از میان کجاوه بیرون آوردند و فرمودند:

از پدرم موسی بن جعفر شنیدم که می فرمود: از پدرم جعفربن محمّد شنیدم که می فرمود: از پدرم محمّد بن علی شنیدم که می فرمود: از پدرم علی بن الحسین شنیدم که می فرمود: از پدرم  حسین بن علی شنیدم که می فرمود: از پدرم علی بن ابیطالب شنیدم که می فرمود: از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم شنیدم که می فرمود: از جبرئیل علیه السلام  شنیدم که می فرمود: شنیدم خدای عزّوجل می فرمود:

کلمة لا اله الاّ الله حصنی فمن دخل حصنی أمن من عذابی به شرطها و شروطها و أنا من شروطها

«لا اله الاّ الله» حصار و دژ محکم من است، هرکس این جمله را بگوید (و با جان بپذیرد) وارد حصار من شده و هرکس در حصار من وارد شود از عذابم ایمن خواهد بود. اظهار این کلمه در صورتی مفید است که شرایطش انجام شود و یکی از آن شرایط من هستم.(اقرار  به امامت ائمه طاهرین علیه السلام  که یکی از ایشان منم). (معانی الاخبارج2ص366،عیون الاخبار الرضا، کشف الغمه ص259، امالی شیخ مفید، ارشاد شیخ مفید، حدیقة الشیعه ص642و643 و کتاب چهاده معصوم عمادزاده ص1076)

و در معانی دیگر حصن خدای عزّوجل آمده است:

حضرت رضا علیه السلام  از پدر خود موسی بن جعفر، از جعفربن محمّد، از محمّد بن علی،از علی بن الحسین، از حسین بن علی،از  علی بن ابیطالب، از پیامبر خدا(ص) ، از جبرئیل(ع) از میکائیل، از اسرافیل از لوح و آن از قلم گفت: خدای عزّوجل می فرمود:

«ولایة علی بن ابی طالب(ع) حصنی فمن دخل حصنی امن من ناری»

دوستی و ولایت علی، حصار محکم و نفوذناپذیر من است، هر کس داخل حصار من شود، از آتش جهنم من ایمن خواهد شد.(معانی الاخبار ج2ص368)

با توجه به این احادیث و احادیث دیگر از حضرات معصومین علیه السلام  این گونه استنباط می گردد که شرط قبولی توحید خداوند متعال، داشتن ولایت اهل بیت  علیه السلام  و تسلیم محض بودن در برابر ایشان است. انسان زمانی به خدا و عبودیت او دست پیدا می کند و وارد حصن الهی(دژ محکم الهی) می شود  و از عذاب او ایمن می گردد که دست به دامان پاک اهل بیت علیه السلام  بیازد.

شاهد این سخن فرمایش گرانمایه خورشید خامس امامت است.

امام باقر علیه السلام  فرمودند: به وسیله  ما اهل بیت، خدا بندگی می شود و به وسیله ما، خداوند شناخته می شود و به وسیله ما توحید خداوند تحقق می یابد.(اصول کافی ج 1ص199)

لذا باید توجه داشت که تنها با گفتن کلمه لا اله الاّ الله انسان به مقام بندگی خداوند متعال نخواهد رسید بلکه آن زمانی تحقق می یابد که ولایت و امامت همه حضرات معصومین را بپذیرد، بالاخص ولایت امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشّریف را که دراین زمان حجت حاضر و ناضر پروردگار عالمیان هستند.

پذیرفتن ولایت ایشان یعنی انسان تمام امورات خود را تحت سرپرستی و ولایت ایشان قرار دهد، چه اعمال جوارحی، چه افعال قلبی و چه افکار انسان، همه و همه باید زیر چتر ولایت و هدایت ائمه علیه السلام  قرار گیرد. تنها در این صورت انسان بندگی خدا را کرده است.پس قبل از هر عبادتی باید تسلیم ولایت اهل بیت علیه السلام  و امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشّریف بود و این تنها راهی است که خداوند برای بندگی خویش قرار داده است.