روز پنج شنبه بیست و سوّم ذی الحجّه سال 412 ه.ق توقیعی به شیخ مفید رحمةالله علیه رسید که حضرت بقیّةالله الأعظم عجّل الله تعالی فرجه الشّریف آن را روز عید فطر همان سال مرقوم فرموده بودند که متن آن از این قرار است:

این نامه از طرف آن بنده ی خدایی است که در راه او مشغول پاسداری از دین می باشد به کسی که مطالب حقّه به او الهام می شود و دیگران را به راه حق راهنمایی می نماید.

"بسم الله الرّحمن الّرحیم"

سلام بر تو ای کسی که یاور حقّی و مردم را به سوی کلمه ی صِدق (دین خدا) دعوت می کنی! به راستی ما خدایی را حمد می کنیم که غیر از او پروردگاری نیست و او خدای ما و پدران پیشین ما ست و درخواست می کنیم بر پیامبر و آقا و مولایمان محمّد صلّی الله علیه و آله خاتم پیغمبران و آل طاهرینش علیهم السّلام صلوات فرستد.

و بعد، واقع این است که ما بر مناجات تو نظارت داشتیم _خداوند تو را به واسطه ی آن چیزی که اولیائش به تو عطا کرده اند حفاظت کند و از کید و مکر دشمنانش نگه دارد_ و الآن در خیمه ای که بر ایمان برپا شده در این خصوص شفاعتت کردیم. این خیمه بالای کوهی واقع در بیابانی نا معلوم قرار دارد و ما کمی قبل از تاریکی هوا به این جا آمده ایم چون افراد بی ایمان ما را مجبور به گریز به آن جا کرده اند و به زودی به مکانی هموار نزول اجلال می نماییم که خبرش را به تو خواهیم دادو اعمالی را که باعث نزدیک شدنت به ما می شود به تو اعلام می کنیم و خداوند تو را به رحمت خویش موفّق می دارد.

پس تو که خدا با دیدگان همیشه بیدارش پاسداری ات کند، باید با تقیّه این نظر مرحمت ما (شفاعت ما) را پاسخ دهی، تقیّه ای که آن کسانی را که بذر باطل در دل های خود کاشته اند هلاک می نماید و مؤمنین به آن مسرور می گردند و محرومین محزون می شوند. و علامت منتقل شدن ما از این موقعیّتی که الآن در آن هستیم این است که در حرم بزرگ (مکّه معظّمه) شخص منافق مذعومی حادثه ای ایجاد می کند، امّا این منافق که خون ریزی را حلال می داند و با مکر و حیله مؤمنان را اذیّت می کند، به آن غرض ظالمانه و تجاوز کارانه ای که دارد نخواهد رسید، زیرا ما برای حفظ جان شیعیانمان دعایی می کنیم که سلطان زمین و آسمان آن را رد نمی کند و مستجاب خواهد فرمود، پس دل دوستان ما از حیله ی او آرام باشد و مطمئن باشند که شرّ را از سر آنان کم می کنیم ولو دوستان ما کارهای سختی از آن منافق و اتباع او مشاهده خواهند نمود، امّا عاقبت همه ی کارهای خدا نیکو خواهد بود تا وقتی که دوستان ما از گناهان اجتناب کنند (و اگر گناه کنند به ضرر آن ها تمام خواهد شد).

و ما با تو عهد می بندیم _ ای دوستی که در راه ما با ظالمان مجاهده می کنی و خدا به یاری خود تأییدت کند همان گونه که دوستان صالح گذشته ی ما به آن یاری می شدند _ که هر کس از برادران دینی ات تقوای الهی را رعایت کند و آن چه را که خدا به او عطا کرده (حقوق شرعی) به اهل و مستحقّش برساند، از فتنه ای که در پیش است و از امتحانات گمراه کننده و ظلمت آن در امان بماند، و هر کدام بُخل کند و آن نعمت را که خدا در نزد او به ودیعه گذاشته و به کسانی که باید بدهد، ندهد، در دنیا و آخرت زیان کار خواهد بود. و اگر شیعیان ما که خدا آن ها را برای اطاعتش توفیق دهد، در وفای به عهدی که از آن ها گرفته شده (حمایت و اطاعت اهل بیت علیهم السّلام) یک دل باشند، سعادت ملاقات ما با ایشان درحالی که کاملاً ما را بشناسند، به تأخیر نمی افتد و دیدار ما باورشان می شود، پس تنها چیزی که باعث غیبت ما از ایشان شده اعمال ناشایسته و بدی است که انجام می دهند و از آن ها انتظار نمی رود و خبرش به ما می رسد. و خدا آن کسی ست که باید از او کمک گرفت و برای ما کافی ست و او وکیل خوبی برای انجام کارها ست و صَلواتُه عَلی سیّدنا البَشیر النّذیر محمّد و آله الطّاهرین و سلّم.

(النّجم الأزهر ج2ص204، برکات حضرت ولی عصر عجّل الله ص412)