سرگردانی در دوران غیبت

از جمله مسائلی که امر غیبت را مورد تأکید قرار می دهد و گواه بر حقّانیّت و وجود غیبت دارد، حال سرگردانی است که طی آن در غیبت برای مردم پیش می آید و نیز این که آن(غیبت) یک گرفتاری است که ناگزیر باید روی دهد و کسی از آن نجات نمی یابد مگر آن که بر سختی آن پایدار و ثابت قدم باشد.

امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: قیام کننده ما را غیبتی باشد طولانی، گویا شیعه را می بینم که در غیبت او جولان می نمایند، مانند جولان چهارپایان در طلب چراگاه و او را نمی یابند. کسی از ایشان که در دین خود ثابت ماند و دلش به سبب طول غیبت قساوت به هم نرساند، با من در روز قیامت در یک درجه باشد.(بحارالانوار ج 51 ص 112 )

امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: شیعه در زمان غیبت، پیوسته هم چون گلۀ بز خواهد بود که ستمگر نداند بر کدام یک دست گذارد، نه جایگاه بلندی برای آنان است که بدان پناه برند و نه تکیه گاهی که در کارهای خود به آن تکیه زنند و دل گرم باشند.( غیبت نعمانی ص 278 )

امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: گویی هم اکنون شما را می بینم، همچون شتری که به دنبال چراگاه می گردد، به این سو و آن سو در گردشید و آن را نمی یابید ای گروه شیعه.(غیبت نعمانی ص 279 )

امام باقر(ع) فرمودند: چگونه خواهید بود هنگامی که به بالا روید و کسی را نیابید و باز گردید و کسی را نیابید(از سردرگمی و حیرت ندانید که چه کنید).(غیبت نعمانی ص 279)

امام باقر(ع) فرمودند: پیوسته در انتظار به سر خواهید برد تا جایی که همچون رمۀ بزهای وحشت زده شوید که قصّاب در بند آن نیست که دست خود را بر کدام یک از آنها بگذارد، که نه جایگاه بلندی داشته باشید تا بدان پناه جوئید و نه تکیه گاهی که به پشتگرمی آن به امورتان بپردازید(آن جایگاه بلند، تکیه گاه امام زمان(عج) است).( غیبت نعمانی ص 280 )