-          لعن به چه معناست و چه کسانی لعین اند؟

-          آیا لعنت نمودن عبادت است؟

-          آیا امام زمان علیه السلام که صبح و شام در عزای اجداد مطهرش و ظلمی که به آنها شده، می گرید، در شکوه هایش بر بنیان گذاران این ظلم ها و مصائب لعنت نمی فرستد؟

-          آیا لعنت نمودن که نفرین بر علیه دشمنان آل محمد صلی الله علیه و آله است، قلب مقدس امام زمان علیه السلام را شاد نمی سازد و موجبات رضایت ایشان را فراهم نمی سازد؟

از بهترین اذکار که وجود مؤمن را از اسارت ها و قلب او را از اثرات سوء لغزش و غفلت ها پاک می نماید، حب به آل محمد صلی الله علیه و آله و بغض داشتن و لعنت نمودن بر دشمنان آنان است.

لعنت در لغت عرب به معنای راندن و دور کردن است و وقتی گفته می شود لعنة الله علیه (خدا او را لعنت کند) یعنی خداوند او را رانده و از رحمت خویش دور فرماید و مراد از راندن، فرو فرستادن عذاب و محرومیت از رحمت است.

هم چنان که درود فرستادن بر کسی که مستحق آن است عبادت است و موجب ثواب، لعن نمودن نیز عبادت است، اگر نسبت به کسی که سزاوار آن است فرستاده شود و ثواب بسیار نیز دارد، اگر در محل خود باشد و برای رضای الهی باشد.

خداوند متعال در چندین آیه لعن نموده و امر به لعن فرموده است:

«فلعنة الله علی الکافرین»(بقره،89)

«اولئک علیهم لعنة الله و الملائکة و الناس اجمعین»(بقره،161)

«لعنهم الله فی الدنیا و الآخرة»(احزاب،57)

«الا لعنة الله علی الظالمین»(هود،18)

و آیات بسیار دیگری که مکرر در کلام خداوند سبحان آمده است و از آن استنباط می شود که نزد خداوند بهترین عبادت است و در شرف این عمل کافی است که خداوند آن را وسیله اثبات دعوت نبوت و حجتی به منکرین قرارداده است، چنان که در مباهله با مسیحیان نجران فرمود:

«ثم نبتهل فنجعل لعنت الله علی الکاذبین»(آل عمران،61)

در تاریخ آمده است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله این عمل را در موارد زیادی انجام داده است، از جمله اینکه معاویه ملعون را لعن می نمود (الغدیر، ج 10، ص 139- شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج4، ص79).

و هم چنین امیرالمؤمنین علیه السلام گروهی را لعن می نمودند از جمله معاویه، عمرو بن عاص، ابوموسی اشعری و ....(الغدیر، ج10، ص157).

با اینکه حضرت در مورد گناه جنایتکاران، بردبارترین و با گذشت ترین مردم بوده است ولی به این دلیل که لعن را وظیفه شرعی و حکم خدا و بهترین وسیله تقرب می دانست، آن را در نماز واجب به کار می برد و دوست قریش را در قنوت نمازهایش لعن می فرمود(دعای صنمی قریش).

و در احوالات امام صادق علیه السلام آمده که حضرت پس از نماز چهار نفر را لعن می نمودند که جبت و طاغوت از جمله آنها بودند.(فروع کافی، ج3، ص342)

لذا لعنت نمودن از احکام و شعارهای دین است که در آن شک و تردیدی نیست و خداوند متعال با این فرمایش _الا لعنة الله علی الظالمین(هود،18)_ در واقع جواز لعن ظالمین را تا روز قیامت صادر نموده و به دلیل اینکه ظالمین با الف و لام معرفه آمده است، شامل همه ظالمین می باشد.

پس:

-          آیا کسانی که بین پیامبر صلی الله علیه و آله و نوشته اش برای هدایت امت پس از خود حایل و مانع شدند و فریاد زدند: «این مرد هذیان می گوید» ظالم نیستند؟

-          آیا کسانی که پس از پیامبر صلی الله علیه و آله حقی را که خدا و پیامبرش طبق دلایل عقلیه و نقلیه برای امیرالمؤمنین علیه السلام قرار داده بودند، غصب نمودند، ظالم نیستند؟

-          آیا آنها به تمام امت تا روز قیامت ستم نکردند؟

-          آیا اصحاب سقیفه ملعونه که بی اعتنا به پیکر مطهر پیامبر صلی الله علیه و آله که هنوز کار کفن و دفن ایشان به اتمام نرسیده بود، شورا تشکیل دادند و بدون در نظر گرفتن صلاح امت و فقط به حب ریاست و خلافت و به خاطر کینه و عداوتی که نسبت به اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله داشتند، خلیفه انتخاب نمودند و همه را با زور و تهدید وادار به بیعت کردند، ظالم محسوب نمی شوند؟ آیا مستحق لعن نیستند؟

-          آیا کسانی که به خانه وحی هجوم بردند و به بهانه بیعت ستاندن از علی علیه السلام، خانه را به آتش کشیدند و حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها که به مصیبت داغ پدر مبتلا گشته بود مورد ضرب و شتم قرار دادند و محسن شش ماهه اش را سقط نمودند، جزء گروه ظالمین قرار نمی گیرند؟

-          آیا غصب فدک فاطمه سلام الله علیها توسط خلیفه اول ظلم محسوب نمی شود؟

در حالی که جنایات هولناک ایام سقیفه، در نوشته های تاریخ نگاران خود عامه ثبت است. «شهرستانی»، از مشاهیر علمای عامه گوید: خلیفه ثانی در روز بیعت آنچنان به پهلوی حضرت فاطمه سلام الله علیها زد که فرزندش محسن علیه السلام سقط گردید و خلیفه ثانی فریاد زد خانه را با تمام افراد آن آتش بزنید، در حالی که در خانه کسی جز علی و فاطمه و حسنین علیهم السلام نبود.(الملل و النحل، ج1، ص57)

ابن ابی الحدید از علمای عامه در شرح نهج البلاغه خود آورده که اگر پیامبر صلی الله علیه و آله زنده بود، ریختن خون آن کسی که فاطمه سلام الله علیها را ترسانیده به طوری که فرزندش سقط گردیده را مباح می دانست.

رسول الله صلی الله علیه و آله فرمودند:...و اما دخترم فاطمه سلام الله علیها ...خدایا لعنت کن کسی را که بر او ظلم می کند... و کسی که چنان بر پهلویش می زند تا فرزندش محسن را سقط می کند در آتش سوزان خودت جاویدان کن...(فرائد السمطین، ج2، ص 35)

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله مکررا امت را به محبت و اطاعت از عترت و اهل بیت خویش سفارش می فرمود و به فرمان خداوند متعال در قرآن «قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی » اجر و مزدی برای رسالتش از امت نخواسته بود جز مودت و دوستی به اهل بیت و نزدیکانش.شوری 23

خداوند متعال در قرآن کریم بلافاصله بعد از آیه ی صلوات احزاب 56،آیه ی لعن رابیان کرده، می فرماید:

« ان الذین یوذون الله و رسوله لعنهم الله فی الدنیا و الآخرة و اعدلهم عذابا محیطا » : آنان که خدا و رسول را اذیت کنند، خدا آنها را در دنیا و آخرت لعن نموده و بر آنان عذابی با ذلت و خواری مهیا ساخته است.احزاب 57

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز فرمودند: فاطمه پاره تن من است هرکه او را بیازارد مرا آزار داده است.(صحیح بخاری، ج5، ص92- صحیح مسلم، ج4، ص903- مسند احمد، ج 4، ص328)

پس آزار فاطمه سلام الله علیها آزار رسول الله صلی الله علیه و آله است و به تصریح این آیه آزاردهنده ی فاطمه، ملعون و دور از رحمت خداست. همچنان ظلم به علی علیه السلام، ظلم به پیامبر صلی الله علیه و آله و آزار اوست چون علی علیه السلام به نص صریح قرآن در آیه مباهله به منزله نفس و جان پیامبر صلی الله علیه و آله است.

خلفای ظلم و جور و هر کس که با آنان همراه و موافق اند، ظالمند. زیرا آنچه را خدای تعالی از دلایل آشکار در کتابش در شأن علی، فاطمه و حسنین علیه السلام فرموده بود، کتمان کردند. چرا که اگر آنچه را که در حقشان فرموده آشکار می شد، عصمت و راستی سخن فاطمه سلام الله علیها در ادعایش و گواهی علی و حسنین علیه السلام درباره فدک و راستی ادعای علی علیه السلام درباره امامت و استحقاق او به این مقام و فضائل و مقام و منزلتشان اثبات می شد، امت به سوی اطاعتشان و اداء حقوقشان و دفع ستم از آنان می شتافتند. اما آنها نه تنها به پوشاندن حق آل محمد صلی الله علیه و آله اکتفا نکردند بلکه ضد آن را سنت و روش برای مردم قرار داده و راه سرگردانی و ضلالت را به جای هدایت به روی امت باز کردند. و باکی از مخالفت با خدا و رسول خدا صلی الله علیه و آله نداشتند و هر که چنین باشد و موافق با آنان باشد پس لعنت خدا و لعنت کنندگان از ملائکه و جن و انس بر اوست و هر کس کوتاهی در این امر(لعن نمودن) نماید، ظلم بر پیامبر و اهل بیت ایشان نموده است.

غاصبین حق ولایت به واسطه غصب خلافت که منصبی الهی است و اهلش باید شریف و معصوم باشد و به خاطر نشستن در جایی که اهلش نبودند، به علت نادانی شان نسبت به شرع احکام و بطن قرآن و حتی ظاهر آن نیز (خلیفه ثانی حتی به احکام تیمم هم آشنا نبود. صحیح بخاری، ج1، ص91- صحیح مسلم، ج1، ص193) امت را به گمراهی و ضلالت کشاندند. آنان به عنوان ریاست و پیشوائی بر امت، گروهی  را خوار و گروهی دیگر را عزت دادند، گروهی را مقدم کردند و گروهی دیگر را به عقب راندند و حقوقشان را تضعیف کردند و با بدعت ها و ضلالت و مخالفتشان با شرع و مکررا با عذر آوردن و... به تمامی امت تا روز قیامت ظلم نموده اند.

و تمامی گناهان و جنایات خلق که منجر به غیبت امام زمان علیه السلام گردیده است و ستم هایی که اهل بیت علیه السلام از دشمنان -که خدا از رحمت خویش دورشان بدارد- کشیدند و آنچه در طول این مدت از ظلم و جور و غصب حقوق بر آنها جاری شد، از آثار شوم سقیفه و ظلمی است که اهل آن روا داشتند.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند: به خدا قسم اگر این امت تا روز قیامت بر روی پا بر خاک بایستند و خاکستر بر سر ریزند و به درگاه الهی زاری کنند و تا روز قیامت لعنت کنند کسانی را که با جرمی که به امت نمودند و آنها را گمراه کردند و از راه خدا بازداشتند و به سوی آتش کشانیدند و در معرض نارضایتی پروردگارشان قرار دادند و ایشان را مستحق عذاب کردند، باز هم در لعنت نمودن کوتاهی نموده اند.(حدیث15، کتاب سلیمان بن قیس هلالی)

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند: هر کس گناه بشمارد لعنت کردن کسی که خدا او را لعنت نموده، لعنت خدا بر او باد.(رجال کشی، حدیث 1012)

امام صادق علیه السلام فرمودند: ما خاندان بنی هاشم امر می کنیم بزرگان و کوچکان خود را که به آن دو نفر (جبت و طاغوت) دشنام بدهند و از آنها بیزاری بجویند.(بحارالانوار، ج47، ص323)