آجرک الله یا صاحب الزمان

ایام حزن و عزای آل الله، ایام ماتم و اندوه اهل بیت علیهم السلام، ایام غم جانکاه و شهادت عظمای سیدالشهداء حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام وفرزندان و نزدیکان پاک و یاران باوفایشان را به ساحت قدسی صاحب این عزای عظما، ناموس کبریایی، امّ الحسن و الحسین، صدیقه طاهره حضرت فاطمة الزهراء سلام الله علیها و نیز به ساحت نورانی و تطهیر حجت زمان، تنها امام بازمانده از نسل حسین علیه السلام، ولی الله، امام العصر و الزمان بقیةالله الاعظم آقا حجت بن الحسن العسگری عجل الله تعالی فرجه الشریف تسلیت و تعزیت عرض می نماییم و آرامش قلب داغدار و ملتهب حضرتش را از خداوند خواستاریم باشد که با تعجیل در فرجشان قلب مکدر حضرت تسکین یابد.

سلام بر شهید شهیدان! سلام بر کسی که حرمت خیمه گاهش شکسته شد! سلام بر کسی که به دست زنازادگان کشته شد! سلام بر گریبان های چاک شده! سلام بر لب های خشکیده! سلام بر آن جان های بلا رسیده! سلام بر آن جسدهای برهنه مانده! سلام بر پیکرهای تغییر رنگ یافته! سلام بر خون های جاری شده! سلام بر شیرخوار کوچک! سلام بر بدن های غارت شده و سلام بر دور افتادگان از وطن ! سلام بر دفن شدگان بی کفن و سلام بر سرهای جدا شده از بدن! سلام بر آن ستم دیده ی بی یاور! سلام بر کسی که پیمانش شکسته شد و سلام بر کسی که هتک حرمت شد! سلام بر کسی که با خون جراحت هایش غسل داده شد! سلام بر کسی که جرعه نوش جام نیزه ها شد! سلام بر کسی که خونش مباح شد! سلام بر کسی که شاهرگش بریده شد و سلام بر کسی که محاسنش به خون خضاب شد! سلام بر گونه به خاک آلوده و سلام به دندانی که با چوب خیزران کوبیده شده! سلام کسی که قلبش از مصیبت تو جریحه دار است و موقع یاد کردن تو، اشکش جاری است! سلام مصیبت زده ی محزونِ سرگشته ی بیچاره!(بحارالانوار ج98 ص321 و 322 / فرازی از زیارت ناحیه مقدسه)

امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف فرمودند: از موقعی که جدمان را در کربلا شهید کردند، ما آواره ی بیابان ها شده ایم.

امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف خطاب به پدر بزرگوارش آقا اباعبدالله عَلیهِ السَّلام می فرمایند: پس هر صبح و شام برایت ناله می کنم و به جای اشک برایت خون می گریم، به خاطر حسرت بر تو و اندوه و تأسف بر آنچه تو را گرفتار کرد. شعله ور در سوز و گدازم تا اینکه از بی قراری سختی ها و مصیبت ها و غصه اندوهگین بمیرم.(بحارالانوار ج98ص320، زیارت ناحیه مقدسه)

این مرثیه از زبان تطهیر کسی است که صحنه ها و لحظه های عاشورا، هر روز مقابل نگاه اوست و او از پس پرده های اشک و خونِ چشم، آنچنان می سوزد که جان مطهرش به مخاطره می افتد.

تو کجایی ای شیعه؟! تو در این درد و الم هم ناله ی که هستی؟! تو در غم جانکاه امام آواره در بیابان ها تلاطمی نداری؟! امامی که در وصف غربت او، سالار شهیدان عَلیهِ السَّلام با آن همه مصیبت وارده در قتلگاه پس از دیدن شمایل آن حضرت گریستند و فرمودند: مهدی از من غریب تر است.

به فرمایش علما در این روز های حزن و عزا علی الخصوص عاشورا، قلب مبارک حضرت ولی عصر عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف در فشار است. پس ای به هل من ناصرش لبیک گو! هر روز با زمزمه ی دعای فرج و قرائت 100 مرتبه سوره ی اخلاص و دادن صدقه تا اربعین حسینی برای سلامتی ایشان، بلا و هم و غم را از آن وجود مطهر دور کنیم.

ظهور امام زمان(عج) پایان همیشگی و قطعی مصیبت اعظم

امام زمان(عج) وارث همه ی مظلومیت های سیزده معصوم دیگر بلکه همه ی رهبران الهی در طول تاریخ است. او پایان دهنده به همه ی ظلم هایی ست که در حق پدران پاکش و نیز مادر گرامی اش و نیز همه ی مردم جهان شده است. چنان که جدّ بزرگوارش امام صادق عَلیهِ السَّلام درباره اش چنین فرموده اند: خداوند مردی از فرزندانم را برمی انگیزد که خون ما اهل بیت را مطالبه و قصاص می کند.(بحارالانوار،ج51،ص112)

با آمدن او همه ی مظلومیت ها، گمراهی ها، جهالت ها و غم ها، جای خود را به عدالت، هدایت، رشد، عقلانیت، شادی و آرامش می دهند.

با ظهور امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف که نابودی دشمنان خدا را درپی خواهد داشت، دوران نورانی و همیشگی حاکمیت دین خدا و متخصصان معصوم بر جهان آغاز خواهد شد. مرحوم علامه ی طباطبایی در این باره می گوید: در بعضی از اخبار رجعت نیز آمده عمر آدم صدهزار سال است، هشتادهزار سال آن حکومت آل محمد صَلّی الله عَلیهِ وَ آلهِ و سَلّم و بیست هزار سال آن حکومت دیگران است.(در محضر علامه،ص192)

قرآن کریم نیز دراین باره چنین بشارت می دهد:

" وَ نُریدُ ان نَمُنَّ علی الّذینَ استُضعِفوا فی الأرضِ وَ نَجعَلَهُم اَئمّة وَ نَجعَلَهُم الوارِثینَ"

و ما چنین اراده کردیم که بر رمستضعفان زمین منت نهاده و آنان را پیشوایان و وارثان زمین قرار دهیم.(قصص،5)

آیا می توان ادعا کرد که محبّ اهل بیت عَلیهِم السَّلام و عزادار حقیقی آن ها هستیم در حالی که هیچ تلاشی برای حکومت آل محمد صَلّی الله عَلیهِ وَ آلهِ و سَلّم و وراثت مستضعفان بر زمین نکنیم و به مصیبت اعظم راضی باشیم؟

عزادار حقیقی و عمل به وظیفه اش در قبال امام زمان(عج)

عزادار حقیقی به خوبی می داند که سوگواری و برپایی مجالس بزرگداشت برای اهل بیت  عَلیهِ السَّلام فقط قسمت کوچکی از وظیفه ی الهی او نسبت به آنان است بلکه وظیفه ی بالاتر، توجه به درس ها و عبرت های عاشورا و عمل به آن ها ست.

عمل به تکلیف از جمله درس هایی ست که عزادار حقیقی از عاشورائیان فراگرفته است. او خود را نسبت به امام زمانش مکلف و مسؤل می داندهمان طور که قرآن کریم هرکس را نسبت به امام زمانش مسئول و مکلف می داند و در این رابطه می فرماید:

" یومَ ندعُوا کُلّ اُناسٍ بِاِمامهِم "

روزی که ما هر گروهی از مردم را با پیشوایشان دعوت می کنیم.(اسراء،71)

عزادار، نیک می داند که باید به تنهایی در دادگاه عدل الهی نسبت به رفتار خود با امام زمانش پاسخگو باشد، لذا برای عمل به وظیفه اش منتظر هیچ کس نمی ماند، منتظر سازمان ها، نهادها و اشخاص نیست. او خودش به تنهایی برای خارج کردن امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف از تنهایی،غیبت، اضطرار و آوارگی تلاش می کند.او مانند شهدای کربلا که هرگز به کمی نفراتشان توجه نکردند، و هریک فقط وفقط به فکر انجام وظیفه ی خود در قبال امام مظلوم و تنهای خویش بودند و کاری به نتیجه و تأیید دیگران نداشتند، عمل می کند مانند عبدالله بن الحسن عَلیهِ السَّلام که وقتی دید امامش تنها و مجروح به روی زمین افتاده و دشمن دور او را گرفته است، خود را به وی رساند و هنگامی که ابجربن کعب ملعون شمشیرش را فرود آورد که سر از تن مبارک امام عَلیهِ السَّلام جدا کند، دست خود را درمقابل شمشیر او گرفته تا از امام زمانش دفاع کند و در این راه دست مبارکش از تن جدا شد و در آغوش عمویش حسین عَلیهِ السَّلام افتاد تا این که حرمله ی ملعون وی را با تیر به شهادت رساند.(بحارالانوار،ج45،ص53)

عزادرا حقیقی که همان منتظر حقیقی ست در این مرحله می داند که اگر بخواهد رضایت خداوند را جلب کند و به هدف خلقت و کمال نهایی و غایی وجودش نائل شود، باید به این موعظه ی خداوند تبارک و تعالی عمل نماید که می فرماید:

" قل انّما اَعظُکم بِواحدَةٍ ان تَقُوموا للهِ مَثنی و فُرادی "

ای رسول ما! به امت بگو که من به یک سخن، شما را موعظه می کنم و آن سخن این است که شما خالص برای خدا، دو نفر دو نفر با هم و یا هر یک به تنهایی در امر دینتان قیام کنید.(سبأ،46)

در زیارت عاشورا پس از اعلام برائت از بنیان گذاران ظلم به اهل بیت عَلیهِم السَّلام و نیز کسانی که آن ها را از مقامشان کنار زدند، و همچنین کسانی که مقدمات جنایات ظالملن را فراهم کردند. نسبت به پیروان و تابعین و دوستان آن ها نیز اعلام برائت می شود یعنی از همه ی کسانی که در طول تاریخ از مصیبت اعظم، به خصوص در غیبت امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف نقش داشته و کار آن ها به هر نحوی مانعی بر سر راه ظهور منجی بشریت بوده است.

برای همین است که بلافاصله خطاب به سیدالشهداء عَلیهِ السَّلام چنین عرضه می داریم:

" یا اباعبداللهِ انّی سِلمٌ لمَن سالَمَکُم و حربٌ لمَن حارَبَکُم الی یَوم القیامة "

یا اباعبدالله! من تا قیامت از کسانی که با شمادر سلم و صلح هستند در صلحم و با کسانی که با شما در جنگ هستند، در جنگم.(فرازی از زیارت عاشورا)

به این ترتیب نظام دوستی و دشمنی عزادار حقیقی به طور کامل روشن و مشخص است. او با کسانی که شیعه و محب اهل بیت عَلیهِ السَّلام هستند در صلح و دوستی و با همه ی دشمنان اهل بیت عَلیهِ السَّلام، و به خصوص دشمنان امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف، در جنگ است و این دوستی و دشمنی تا روز قیامت ادامه دارد.

اگر دشمنان امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف تا قبامت هم با حضرت، مخالفت و دشمنی داشته باشند، عزادار حقیقی هرگز از مبارزه و جهاد علیه آن ها خسته و ناتوان نمی شود. لذا پس از اعلام جنگ با دشمنان ایشان، ابتدا بنیان گذاران ظلم بر آن ها را مورد لعن قرار می دهیم و پس ازاین کار، انتقام حسین عَلیهِ السَّلام را به همراه امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف آرزو می کنیم چرا که مبارزه با دشمنان اهل بیت عَلیهِ السَّلام بدون همراهی با امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف فایده ندارد و انتقام از آنان بدون آن حضرت ممکن نیست.

بنابراین عنصر جهاد و مبارزه هرگز از زندگی عزادار حقیقی حذف نمی شود. او تا وقتی که با مصیبت اعظم غیبت امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف آن هم در اوج غرنت و مظلومیت و تنهایی روبرو ست، هرگز آرام و قرار ندارد. او تا لحظه ی باشکوه ظهور و از بین رفتن این مصیبت اعظم، به مبارزه با دجال ها و موانع ظهور ادامه می دهد و پس از ظهور نیز به جهاد در راه امامش و انتقام امام حسین عَلیهِ السَّلام و سایر اهل بیت عَلیهِم السَّلام  ادامه می دهد. رمز این که این جهاد همیشگی و طولانی ست این است که قرآن کریم به همه ی مسلمین دستور داده است که تا رفع فتنه و مصائب از جهان و حاکمیت دین خدا در سرتاسر عالم، به جهاد مقدس خود ادامه دهند و می فرماید:

" وَ قاتِلُو هُم حتّی لا تَکُونَ فتنَةٌ و یکُونَ الدّینُ کُلّهُ للهِ "

با کافران جهاد کنید که دیگر فتنه ای باقی نماند و آیین همه ی ما در دین خدا باشد.(انفال،39)

کدام فتنه برای جامعه ی اسلامی بالاتر از غیبت امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف و محرومیت جامعه ی جهانی از رهبر معصوم و متخصص الهی و مظهر خدا ست؟ همچنین در زمان هیچ یک از انبیاء و ائمه عَلیهِم السَّلام، فتنه به طور کامل برچیده نشده است و حتی در زمان خود رسول اکرم صَلّی الله عَلیهِ وَ آلهِ و سَلّم نیز مردم همه به آیین اسلام درنیامدند. پس این گونه استنباط می شود که این آیه فقط و فقط به آخرالزمان و عصر امامت امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف دلالت دارد چون تنها با فرج آن حضرت است که وعده ی الهی یعنی چیرگی حق بر باطل، محقق می شود و دین، فقط برای خدا
می شود.

عزادار حقیقی در این مقطع حساس و سرنوشت ساز با تشخیص وظیفه ی الهی جهاد، بدون فوت وقت تا رفع این بزرگترین فتنه، و تا رسیدن به امام خود و جهاد در رکاب او، به مبارزه می پردازد.

او خوب می داند که بهترین زمان برای سربازی و خدمت و تقرب نسبت به امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف زمان کنونی ست نه زمان ظهور که زمان پیروزی ست. چنان که قرآن کریم می فرماید:

" لا یَستوی مِنکُم مَن أنفَقَ مِن قبلِ الفَتح و قاتَلَ اولئکَ أعظَمُ مِن الّذینَ أنفقُو مِن بعدُ و قاتَلُوا و کلّاً وَعداللهُ الحُسنی و اللهُ بما تعمَلُون خبیرٌ "

آن مسلمانانی که پیش از فتح مکه در راه دین انفاق و جهاد کردند با دیگران برابر نیستند. آنان درجه ای عظیم تر دارند از کسانی که بعد از فتح، انفاق و جهاد کردند، البته خدا به هردو طایفه وعده ی احسان داد و خدا به آن چه می کنید آگاه است.(حدید،10)

قیام و جهاد برای برطرف کردن موانع ظهور ارزش و اهمیت بیشتری نسبت به سربازی و جهاد در رکاب آن حضرت را دارد. زیرا قرآن کریم همراهی با امام را قبل از پیروزی با ارزش تر و مهم تر می داند.

بزرگترین گناه برای عزادار در مرتبه ی پنجم تنها گذاشتن امام زمان عَجّل الله تَعالی فَرَجهُ الشّریف است. عزادرا که در این مرتبه آگاهی زیادی نسبت به درس ها و پیام های عاشورا دارد، به وفاداری نسبت به امام زمانش بیشترین توجه واهتمام را دارد. او از اصحاب عاشورا درس بزرگ وفاداری نسبت به امام زمان خویش را به خوبی آموخته است. وفاداری یعنی پایبند بودن به عهد و پیمانی که بسته ایم. وفای به عهد به خصوص نسبت به امام و رهبر معصوم از بزرگترین واجبات است و بی وفایی و پیمان شکنی از بزرگترین محرمات می باشد. قرآن کریم و روایات معتبر اسلامی ملو از توصیه ی اکید به رعایت عهد و وفاداری و پرهیز از عهد شکنی و بی وفایی ست.

سیّدالشهداء عَلیهِ السَّلام در روز عاشورا درباره ی دو گروه دوستان و ئشمنان سخن گفت. دوستان خویش را به وفاداری دستور و دشمنان را به خاطر بی وفایی شان مورد نکوهش و سرزنش قرار داد. در مورد دوستانش فرمود: من اصحابی باوفاتر و بهتر از اصحابم نمی شناسم.(سخنان جامع امام حسین عَلیهِ السَّلام ص395)

در روز عاشورا وقتی بر بالین مسلم بن عوسجه آمد این آیه ی شریفه را تلاوت فرمود:

" فَمِنهم مَن قَضی نَحبَهُ و مِنهم مَن ینتَظِرُ و ما بَدّلُوا تَبدیلاً "

از مؤمنین مردانی هستند که با عهد خویش با خدا صادق بودند، برخی شان به عهد خود وفا کرده و جان باختند، برخی هم منتظرند و عهد و پیمان را هیچ دگرگون نساختند.(احزاب،23)

و درباره ی دشمنان نیز چنین فرمودند: اگر اهل وفا و پیمان نیستسد و عهد خویش را شکسته و بیعت مرا از گردن خود کنار نهاده اید، به جانم سوگند! با پدرم، برادم و با پسر عمویم مسلم نیز همین کار را کردید.(سخنان جامع امام حسین عَلیهِ السَّلام ص361)

بزرگترین آرزوی یک منتظر و عزادار حقیقی

حس روح انتقامی که در یک عزادار وجود دارد و نیز روح مبارزه و جهادی که بر وی حاکم است ناشی از معرفت صحیح و دقیق و یک محبت عمیق است. معرفت او نسبت به این که از کجا آمده و در کجا هست و به کجا می رود. معرفت به این که رابطه و نسبت او با اهل بیت(ع) چیست؟ معرفت به حقیقت و ارزش انسانیت و حیات انسانی و همچنین مودتی که به اهل بیت(ع) دارد، همه و همه موجب می شود تا عزادار از خداوند بخواهد تا انتقام از دشمنان اباعبدالله(ع) را همراه با منتقم حقیقی، روزی او گرداند. اما این آرزو تنها و بزرگترین خواسته ی یک منتظر و عزادار حقیقی نیست.

بزرگترین آرزوی یک منتظر عزادار این است که خداوند او را در دنیا و آخرت همراه محمّد و آل محمّد صَلّی الله عَلیهِ وَ آلهِ و سَلّم قرار دهد و لحظه ای بین او و ایشان جدایی نیاندازد. دعای او در این مرتبه این است که:

" فأسئلُ اللهَ الّذی اکرَمنی بِمعرفتکُم و معرفةِ اَولیائکُم و رزقَنی البرائَةَ مِن اعدائِکُم ان یَجعَلنی معکُم فی الدّنیا و الآخرةِ "

از خدایی که مرا به شناخت شما و دوستانتان گرامی داشت و دوری از دشمنانتان را نسیب من کرد، می خواهم که مرا در دنیا و آخرت با شما قرار دهد.(فرازی از زیارت عاشورا)

بنابراین آنچه انسان را به این جا می رساند که لیاقت چنین درخواستی و آرزوی چنین مقامی را داشته باشد، عبارت است از معرفت اهل بیت عَلیهِ السَّلام و دوستان آن ها و نیز دوری و دشمنی نسبت به دشمنان ایشان.