امام صادق علیه السلام  فرمودند: هیچ روزی همچون روز محنت و اندوه ما در کربلا نیست ولی روز سقیفه و سوزانیدن در خانه امیر المؤمنین علیه السلام  و حسنین(علیهما السلام) و فاطمه(سلام الله علیها) و زینب و امّ کلثوم(سلام الله علیها) و فضّه و کشتن محسن(علیه السلام) با ضرب لگد بزرگتر و وحشتناک تر و تلخ تر است، زیرا آن روز اصل و ریشه روز عذاب و ریشه کربلاست.(شادمانی دل پیامبر ص698)

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: و امّا دخترم فاطمه(سلام الله علیها) ... خدایا لعنت کن کسی که بر او ظلم می کند و جاویدان کن در آتش سوزان خودت، کسی که چنان بر پهلویش می زند تا فرزندش محسن را سقط می کند.(فرائد السّمطین ج2ص35)

امام صادق علیه السلام  فرمودند: اولین کسی که در قیامت برای او حکم خواهند کرد، محسن فرزند علی خواهد بود، که درباره قاتل او حکم خواهند کرد و بعد از او درباره قنفذ، پس آن دو ملعون را حاضر کنند و تازیانه های آتش بر آنها بزنند.(بحارالانوار ج28ص64)

مریضی فاطمه(سلام الله علیه) روز به روز شدّت گرفت و روزها و شب ها با درد فراوان سپری می شد و حضرت روز به روز نحیف تر و رنگ پریده تر می شد. عمر و ابوبکر بسیار سعی کردند که دل حضرت را به دست بیاورند ولی فاطمه(سلام الله علیها) با آن ها سخنی نگفت و فرمود: شکایت شما را به خدا و پدرم خواهم برد.

مولا علی(علیه السلام) فرمودند: به خدا قسم، اگر این امّت تا روز قیامت بر روی پا بر خاک بایستند و خاکستر بر سر ریزند و به درگاه الهی زاری کنند، و تا روز قیامت نفرین کنند کسانی را که با جرمی که به امّت نموده اند، آنان را گمراه کردند و از راه خدا باز داشتند و به سوی آتش کشانیدند و در معرض نارضایتی پروردگارشان قرار دادند و ایشان را مستحق عذاب خدا کردند، باز هم در لعنت نمودن کوتاهی کرده اند.(کتاب سلیم ابن قیس هلالی ح15)

حال نقل ماجرای تلخ آن روز:

جمع قرآن و دعوت به آن

وقتی حضرت عهدشکنی و بی وفایی آنان را دید خانه نشینی اختیار کرد و به قرآن رو آورد و مشغول تنظیم و جمع آن شد، و ازخانه اش خارج نشد تا آنکه آن را جمع آوري نمود در حالی که قبلا در اوراق و تکه چوبها و پوستها و کاغذها نوشته شده بود

و تأویلش و ناسخ و منسوخش ، وقتی حضرت همه قرآن را جمع می نمود و آن را با دست مبارك خویش طبق تنزیل می نوشت، ابوبکر به سراغ او فرستاد که بیرون بیا و بیعت کن.

پس حضرت فرمود: من مشغول هستم و با خود قسم یاد کرده ام که عبا بر دوش نیندازم جز براي نماز، تا آنکه قرآن را تنظیم و جمع نمایم آنان هم چند روز درباره او سکوت اختیار کردند.

امیر المؤمنین علیه السلام  قرآن را در یک پارچه جمع آوري نمود و آن را مهر کرد. سپس بیرون آمد در حالی که مردم با ابوبکر

در مسجد پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم اجتماع کرده بودند. حضرت با بلندترین صدایش فرمود:

اي مردم، من از روزي که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از دنیا رفته به غسل آن حضرت و سپس به قرآن مشغول بوده ام تا آنکه همه آن را بصورت یک مجموعه در این پارچه جمع آوري نمودم. خداوند بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم آیه اي نازل نکرده مگر آنکه آن را جمع آوري کرده ام، و آیه اي از قرآن نیست مگر آنکه آن را جمع نموده ام، و آیه اي از آن نیست مگر آنکه براي پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم خوانده ام تأویلش را به من آموخته است.

و بعد فرمود: براي آنکه فردا نگوئید: ما از این مطلب بیخبر بودیم، سپس فرمود : و بدین جهت که روز قیامت نگوئید: من شما را به یاري خویش دعوت نکردم و حق خود را برایتان یادآور نشدم، و شما را به کتاب خدا از ابتدا تا انتهایش دعوت نکردم.

عمر گفت: قرآنی که همراه خود داریم ما را از آنچه بدان دعوت میکنی بی نیاز مینماید.

سپس علی  علیه السلام  داخل خانه اش شد.

اتمام حجت بر ابوبکر در القاب ادّعایی

عمر به ابو بکر گفت: سراغ علی بفرست که باید بیعت کند، و تا او بیعت نکند ما صاحب مقامی نیستیم، و اگر بیعت کند از جهت او آسوده میشویم. فرستاده نزد حضرت آمد و مطلب را عرض کرد: خلیفه پیامبر را جواب بده. حضرت فرمود: سبحان اللَّه، چه زود بر پیامبر دروغ بستید!  او و آنان که اطراف او هستند میدانند که خدا و رسولش غیر مرا خلیفه قرار نداده اند.

فرستاده آمد و آنچه حضرت فرموده بود رسانید.

او هم آمد و آنچه گفته بود به حضرت خبر داد  و به علی علیه السلام گفت: امیر المؤمنین ابو بکر را جواب بده.

حضرت فرمود: سبحان اللَّه، بخدا قسم زمانی طولانی نگذشته است که فراموش شود. بخدا قسم او میداند که این نام  امیر المؤمنین  جز براي من صلاحیت ندارد. پیامبر صلی اللَّه علیه و آله به او که هفتمی در میان هفت نفر بود امر کرد و بعنوان امیر المؤمنین بر من سلام کردند. او و رفیقش عمر از میان هفت نفر سؤال کردند و گفتند: آیا حقّی از جانب خدا و رسولش است؟ پیامبر صلی اللَّه علیه و آله به آن دو فرمود: آري حق است، حقی از جانب خدا و رسولش که او امیر مؤمنان و آقاي مسلمانان و صاحب پرچم سفید پیشانیان شناخته شده است خداوند عزّ و جلّ او را در روز قیامت بر کنار صراط می نشاند و او دوستانش را به بهشت و دشمنانش را به جهنّم وارد میکند.

نقشه حمله به خانه حضرت

وقتی علی علیه السلام  خوار کردن مردم و ترك یاري او را، و متحدشدنشان با ابو بکر و اطاعت و تعظیمشان نسبت به او را دید، خانه نشینی اختیار کرد. عمر به ابو بکر گفت: چه مانعی داري که سراغ علی بفرستی تا بیعت کند، چرا که کسی جز او و این چهار نفر باقی نمانده مگر آنکه بیعت کردهاند.

ابو بکر در میان آن دو نرمخوتر و سازشکارتر و زرنگتر و دوراندیشتر بود، و دیگري عمر تندخوتر و غلیظتر و خشنتر بود.  ابوبکر گفت: چه کسی را سراغ او بفرستیم؟ عمر گفت: قنفذ را میفرستیم. او مردي تندخو و غلیظ و خشن و از آزادشدگان است و

نیز از طایفه بنی عدي بن کعب است. ابو بکر، قنفذ را نزد امیر المؤمنین علیه السلام  فرستاد و عده اي کمک نیز به همراهش قرار داد. او آمد تا در خانه حضرت و اجازه ورود خواست، ولی حضرت به آنان اجازه نداد.

اصحاب قنفذ به نزد ابو بکر و عمر برگشتند در حالی که آنان در مسجد نشسته بودند و مردم اطراف آن دو بودند و گفتند: به ما اجازه داده نشد. عمر گفت: بروید، اگر به شما اجازه داد وارد شوید و گر نه بدون اجازه وارد شوید. آنها آمدند و اجازه خواستند. حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود: به شما اجازه نمی دهم بدون اجازه وارد خانه من شوید .همراهان او برگشتند ولی خود قنفذ ملعون آنجا ماند.

آنان به ابو بکر و عمر گفتند: فاطمه چنین گفت، و ما از اینکه بدون اجازه وارد خانه اش شویم خودداري کردیم. عمر عصبانی شد و خود گفت: ما را با زنان چه کار است!! سپس به مردمی که اطرافش بودند دستور داد تا هیزم بیاورند. آنان هیزم برداشتند. عمر نیز همراه آنان هیزم برداشت و آنها را اطراف خانه علی و فاطمه و فرزندانشان علیهم السّلام قرار دادند. سپس عمر ندا کرد بطوري که علی و فاطمه علیهما السّلام بشنوند و گفت: بخدا قسم اي علی باید خارج شوي و با خلیفه پیامبر بیعت کنی و گر نه خانه را با خودتان به آتش میکشم.

حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود: اي عمر، ما را با تو چه کار است؟ جواب داد: در را باز کن و گر نه خانه تان را به آتش میکشیم. حضرت فرمود: خدا نمیترسی که به خانه من وارد میشوي؟؟؟؟؟ ولی عمر ابا کرد از اینکه برگردد.

آتش زدن در خانه و مجروح شدن حضرت زهرا علیها السّلام بدست عمر

عمر آتش طلبید و آن را بر در خانه شعله ور ساخت و سپس در را فشار داد و باز کرد و داخل شد حضرت در مقابل او در آمد و فریاد زد: یا ابتاه ! ابو بکر و عمر با بازماندگانت چه بد رفتاري کردند.  عمر شمشیر را در حالی که در غلافش بود بلند کرد و به پهلوي حضرت حضرت زهرا علیها السّلام زد و حضرت ناله زد: یا ابتاه، یا رسول اللَّه  عمر تازیانه را بلند کرد و به بازوي حضرت زد. آن حضرت صدا زد: یا ابتاه!!!

دفاع امیر المؤمنین علیه السّلام از حضرت زهرا علیها السّلام

علی علیه السلام   ناگهان از جا برخاست و گریبان عمر را گرفت و او را به شدت کشید و بر زمین زد و بر بینی و گردنش کوبید و خواست او را بکشد. ولی سخن پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و وصیتی را که به او کرده بود بیاد آورد و فرمود: اي پسر صُهاك ! قسم به آنکه محمّد را به پیامبري مبعوث نمود، اگر نبود مقدّري که از طرف خداوند گذشته و عهدي که پیامبر با من نموده است، میدانستی که تو نمیتوانی به خانه من داخل شوي.

دستور ابو بکر براي حمله و آتش زدن خانه

عمر فرستاد و کمک خواست. مردم هم آمدند تا داخل خانه شدند، و امیر المؤمنین علیه السلام  هم سراغ شمشیرش رفت.

قنفذ نزد ابو بکر برگشت در حالی که میترسید علی علیه السلام  با شمشیر سراغش بیاید چرا که شجاعت و شدّت عمل آن حضرت را میدانست. ابو بکر به قنفذ گفت: برگرد، اگر از خانه بیرون آمددست نگه دار و گر نه در خانه اش به او هجوم بیاور، و اگر مانع شد خانه را بر سرشان به آتش بکشید، هجوم آوردند. علی علیه السلام سراغ شمشیرش رفت، ولی آنان زودتر به طرف شمشیر آن حضرت رفتند، و با عدّه زیادشان بر سر او ریختند. عدّه اي شمشیرها را بدست گرفتند و بر آن حضرت حمله ور شدند و او را گرفتند و بر گردن او طنابی انداختند

مجروح شدن حضرت زهرا علیها السّلام بدست قنفذ

حضرت زهرا سلام الله علیها جلو در خانه، بین مردم و امیر المؤمنین علیه السلام  مانع شد. قنفذ ملعون با تازیانه به آن حضرت زد،

خداوند قنفذ را بکشد و کسی که دستور داد که بزن.  بطوري که وقتی حضرت از دنیا میرفت در بازویش از زدن او اثري مثل دستبند بر جاي مانده بود. سپس علی علیه السلام  را بردند و به شدت او را می کشیدند، تا آنکه نزد ابو بکر رسانیدند. و این در حالی بود که عمر بالاي سر ابوبکر با شمشیر ایستاده بود، و خالد بن ولید و ابو عبیدة بن جراح و سالم مولی ابی حذیفه و معاذ بن جبل و مغیرة بن شعبۀ و اسید بن حضیر و بشیر بن سعید و سایر مردم در اطراف ابو بکر نشسته بودند و اسلحه همراهشان بود.