-          مضروب شدن امام حسن علیه السلام 

خوارج همان مقدس مآب های جاهل در کمین امام حسن  علیه السلام  بودند که آن حضرت را بکشند، بهانه آنها این بود که چرا با معاویه ترک جنگ کرده است؛ آن حضرت را العیاذبالله مشرک و مذل المومنین می خواندند.

یکی از آنها به نام جراح بن سنان در مسیر ساباط (مدائن) سر راه دهنه ی اسب آن حضرت را گرفت و با شمشیری که در دست داشت چنان بر ران آن حضرت زد که گوشت شکافته شد و به استخوان رسید، امام از شدت آن زخم، دست به گردن آن مرد افکند و با هم به زمین افتادند، یکی از شیعیان امام حسن علیه السلام  بنام عبدالله بن خطل جهید و شمشیر ضارب را از او گرفت و او را کشت، مرد دیگری را نیز که همراه آن جنایتکار بود گرفتند و کشتند.

امام حسن علیه السلام  را در مدائن به خانه ی سعد به مسعود ثقفی والی مدنی بردند و در آن جا به معالجه پرداخت. (ارشاد مفید ج2 ص8)

-          مسموم شدن موسی بن جعفر علیه السلام

هارون الرشید خلیفه ی ظالم عباسی به تنگ آمد، او می دید روز به روز بر عظمت امام کاظم علیه السلام  افزوده می شود و شیعیان بسیاری از ایشان پیروی می کنند و به امامت ایشان اعتقاد دارند، احساس خطر کرد و تصمیم گرفت تا آن حضرت را مسموم کند، مقداری خرما طلبید، چند عدد آن را خورد، سپس یک کاسه طلبید و بیست عئئ خرما در آن نهاد، و سوزنی با نخ آمده کرد و آن نخ را به زهر می آلود و آن سوزن را با نخش داخل خرماها می کرد، به این ترتیب خرماها را زهر آلود نمود، آن گاه کاسه را به خادم داد و گفت: این خرما را نزد موسی بن جعفر علیه السلام  ببر و بگو امیرالمومنین (هارون ملعون) از این خرما خورده و این مقدار را برای شما فرستاده و شما را به حقش سوگند می دهد که همه ی این خرما ها را بخورید، که از دستچین خود من است و به هیچ کس از آن نداده ام و فقط آن را برای تو برگزیده ام.

خادم خرما را به زندان نزد امام کاظم علیه السلام  آورد و پیام هارون ملعون را به آن حضرت ابلاغ کرد و آن حضرت خلاللی طلبید و از آن خرما مقداری خورد.

در روایات دیگر آمده: سندی بن شاهک ملعون مقدار خرمای زهرآلود در نزد آن حضرت گذاشت و آن حضرت ده عدد از آن خرما را خورد. سندی بن شاهک گفت: بیشتر بخورید.

امام علیه السلام  فرمودند: همین مقدار کافی است، و با همین مقدار تو به آن چه مامور بودی و مقصود تو بود نائل شدی.

امام علیه السلام  بعد از آن مسموم گردید و سه روز در بستر شهادت بودند.

سندی بن شاهک برای ظاهرسازی چند نفر قاضی و افراد عادل نما را احضار کرد تا گواهی دهند که موسی بن جعفر علیه السلام  مسموم نشده است، و هیچ گونه بیماری و ناراحتی مزاجی ندارد.

امام کاظم علیه السلام  متوجه آنها شد و فرمود: گواهی دهید که من مدت سه روز است که مسموم شده ام، و بزودی بر اثر این مسمومیت از دنیا می روم، در آخر روز سوم از دنیا رفت. (ارشاد مفید ج2 ص235)

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هیچ کس از ما (اهل بیت) نیست مگر آنکه مسموم یا مقتول خواهد بود.( کفایه الاثر-خراز قمی ص ۱۶۲ و وسائل الشیعه ج۱۴ص۲ و بحارالانوار ج۴۵ص۱ و من لایحضره الفقیه ج۴ص۱۷ )

متأسفانه بسیارى از مردم در عصر امامان معصوم زیر بار امامت راستین نرفتند و امامان را تنها و بى یاور گذاشتند. و یا ایشان را مسموم و یا مقتول کردند. و هر یازده تن ایشان را به گونه ی مورد ظلم قرار دادند. تا این که خداوند آخرین و دوازدهمین آنها را غایب نمود تا دست بد طینتان و بی صفتان به او نرسد.

مولا علی علیه السلام بر منبر مسجد کوفه فرمودند: بدانید که زمین از حجت خدا خالی نمی ماند، اما خداوند، در اثر ظلم و ستم و اسراف بر نفس(گناهان) مردم، آنان را از دیدن او کور و محروم خواهد ساخت. (غیبت نعمانی، باب دهم، ص 141)

متاسفانه ما هم مانند افراد زمان امام حسن مجتبی علیه السلام  و  موسی بن جعفر علیه السلام  به امام خود ظلم می کنیم و تنها خود ما مانع لطف وجود پربرکت امام و حجت زمان خود هستیم، هر کس به سهم خویش و تا زمانی که موانع را کنار نزنیم از وجود نازنین و سراسر لطفش محروم خواهیم ماند و روز به روز در تاریکی ها غرق شده و راه پرنور ائمه اطهار علیه السلام  را گم می کنیم، چرا که هر راهی به جز راه اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم جز بیراهه و گمراهی نیست.