ناله هاي ام البنين سلام الله علیها

منم كه سايه نشين وجود مولايم                                كنيز خانه ی غم، خاك پاي زهرايم

منم كه خانه به دوش غم علی هستم                                    منم كه هم قدم محنت ولي هستم

منم كه شاهد زخم شكسته ابرويم                             انيس گريه به ياس شكسته پهلويم

منم كه در همه جا در تب حسن بودم                          منم كه شاهد خون لب حسن بودم

منم كه جلوه ی حق را به عين مي ديدم                       خداي را در جمال حسين مي ديدم

منم كه بوده دلم صبح و شب با زينب                          منم ميان همه،‌ هم كلام با زينب

منم كه سوگ گلستان و باغبان دارم                            به سينه زخم غم كربلاييان دارم

منم كه ظهر عطش را نمي برم از ياد                            چهار لاله بي سر زمن به خاك افتاد

منم كه مادر عشق و اميد و احساسم                         فداي يك سر موي حسين عباسم

" سلام بر تو اي همسر جانشين رسول خدا صلی الله علیه و آله "

" سلام بر تو كه محبوب زهرايي "

" سلام بر تو اي مادر ماه هاي درخشان "

" خدا و رسولش را گواهي مي گيرم كه تو با اهداي فرزندانت و قرباني نمودن آن ها در راه آرمان هاي حسين علیه السلام جهاد نمودي "

" گواهي مي دهم كه تو ياور اميرالمؤمنين علیه السلامدر سختي ها، مشكلات و مصيبت ها بوده اي "

" گواهي مي دهم كه به خوبي از عهده سرپرستي و نگه داري فرزندان زهراي اطهر سلام الله علیها و اداي امانت ايشان برآمدي "

" تو در نزد خداوند از مقام و منزلت بالايي برخورداري، سلام بر تو و بر فرزندان شهيدت! "(بخشي از زيارت نامه ی بی بی ام البنين علیها السلام)

سالروز وفات حضرت ام البنین سلام الله علیها سوگ نشین نهر علقمه، دختر دلاوران عرب، بانوی وفادار امیرالمؤمنین ، مادر شرافت و ادب که تمام هستی خویش را در راه دفاع از امام زمانش فدا کرد، را بر امیرالمؤمنین علی علیه السلام و یر حجت زمان حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف و بر ماه منیر بنی هاشم تسلیت و تعزیت عرض می نمائیم.

دیگر مرا ام البنین نخوانید!

مادر؛ مادری که اگر چه در کربلا نبود، ولی دلش تا ابد در کربلا ماند و نگاهش بر افق، که آیا «کاروان عشق» را بازگشتی خواهد بود؟

مادری که دلش برای همیشه در کنار «نهر علقمه»، سوگ نشین فرزندی شد که نظیر نداشت در زیبایی و شجاعت!

مادری که دلش در میدان «قتلگاه» بود و نگاهش بر آسمان، که چه وقت، «ماه»، بار دیگر خواهد تابید!

مادری که یک عمر، دست از «حسین حسین» گفتن بر نداشت و تمام غریبانه هایش را، حتی سوگ عزیزانش را با نام حسین علیه السلام همراهی کرد!

مادری که ام البنین علیهاالسلام  بود، ولی آیینه نگاهش از آسمان کربلا، تنها اشکِ خونین ستارگان را چید؛ آن گاه که راوی، از عبور نیزه ها روایت می کرد!

مادری که حتی کوچه های مدینه، مرثیه سرای اندوه سترگ او شدند و به استقامت و صبر او ایمان آوردند!

مادری که وفا، اولین درس زندگی و شجاعت، عالی ترین سرشت ولایی اش بود و صحبت ، بالاترین باور مهر پروری اش

مادری که برای همیشه، با ناله های نینوایی، به یاد پسرانش، لالایی سرود و سروده هایش را فرات، هر روز، هنگام غروب نجوا می کند!

مادری که بعد از شهادت عباس علیه السلام ، دیگر به ماه نگاه نکرد و آسمان مدینه، نعمت نورافشانی اش را از دست داد!

مادری که در کربلا نبود، ولی تا ابد در کربلا ماند و دل از گودال قتلگاه  نگرفت و فریاد یا حسین اش را نه تنها در مدینه، که از صحن مطهر کربلا می توان شنید! درود خداوند و سلام پاکان، بر روح بلند و وفاداری بی نظیرش باد!

روح آسمانی اش، در سایه سار کوثر، شاد، و شفاعت بشکوهش، دستگیرمان باد!

یا رب الحسین بحق الحسین إشف صدر الحسین بظهور الحجة

سيزدهم جمادي الثاني، يادآور روزي غم انگيز است، روزي كه در آن مادري فداكار و بانويي با عظمت از تبار دلاوران به سوي معبود پركشيد.

نامش فاطمه بود و كنيه اش ام البنين (مادر پسران)، از قبيله ی بني كلاب است، بعداز شهادت بانوي دو عالم حضرت صديقه طاهره سلام الله علیها ،‌علي علیه السلام، ‌برادرش عقيل را كه آشنا به علم نسب شناسي عرب بود، فراخواند و از او خواست كه برايش همسري از تبار دلاوران برگزيند تا پسر دليري براي مولا به ارمغان آورد.

عقيل، فاطمه كلابيه را براي حضرت برگزيد كه قبيله و خاندانش، بني كلاب، در شجاعت بي مانند بودند و حضرت امير علیه السلام نيز اين انتخاب را پسنديد.

امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام، در همسرش عقلي عظيم، ايماني استوار، آدابي والا و صفاتي نيكو مشاهده مي كرد و او را گرامي مي داشت و در حفظ حرمت او مي كوشيد.

ثمره ی زندگي مشترك ایشان،‌ شش فرزند بود. دو دختر به نام های امّ هانی یا فاخته و جُمانه و نیز چهار پسر رشيد كه به دليل داشتن همين پسران او را ام البنين، يعني مادر پسران مي خواندند. نام پسران او عبارتند از، قمر بني هاشم اباالفضل العباسعلیه السلام، عبدالله، جعفر و عَون كه همگي در كربلا به شهادت رسيدند.

هنگامی که اولین فرزند او حضرت عباس متولد شد قنداقه اش را نزد امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام بردند، آن حضرت دست های او را دید و گریست. علت را پرسیدند، حضرت فرمود: " این دست ها در روز عاشورا در راه فرزندم حسیـــن علیه السلام جدا خواهد شد."

ام البنين سلام الله علیها پاسدار عاشورا

هنگامی که بشیر خبر شهادت امام حسیــن علیه السلام و یارانش را به مدینه آورد، هر کدام از فرزندان ام البنین سلام الله علیها را نام برد و می گفت به شهادت رسید، بی بی فرمودند: " اَخبرنی عَن اَبی عَبداللهِ الحُسَین اَولادی وَ مَن تحت الخضراءِ کلهُم فداءُ لابی عبداللهِ الحُسَین ". از اباعبدالله الحسین علیه السلام به من خبر بده، فرزندانم و آن چه در زیر آسمان است همه به فدای اباعبدالله الحسین علیه السلام باشد.

پس از آن، ام البنين از مرثيه خواني و نوحه سرايي استفاده نمود تا نداي مظلوميت و حقانيت كربلاييان را به گوش نسل هاي آينده برساند. او چهار شِبه قبر در بقيع براي عزيزانش درست كرده بود و هر روز به همراه پسر حضرت عباسعلیه السلام به بقيع مي رفت و نوحه مي خواند و براي حضرت اباعبداللهعلیه السلام، اباالفضل العباسعلیه السلام و ديگر عزيزان شهيدش عزاداري مي كرد. او با اين اشعار، هم حماسه كربلا را بازگو مي نمود و هم در قالب عزاداري به حكومت وقت بانگ اعتراض سر مي داد و مردم در اطراف او جمع مي شدند و او آن ها را از جنايات بين اميه، آگاه مي نمود.

بي بي ام البنين، پسرانش را به دفاع از ولايت از همان كودكي سفارش مي نمود و بيشتر محبت خود را صرف فرزندان حضرت زهرا سلام الله علیها مي نمود و خود را كنيز آن ها مي دانست. هنگام خروج امام حسينعلیه السلام از مدينه، خطاب به فرزندانش بالاخص قمر بني هاشم علیه السلام فرمود: " چشم و دل مولايم امام حسين علیه السلام باشيد و فرمان بردار او باشيد."

اين همسر مهربان و فداكار، بعد از عمري تلاش، شكيبايي و استقامت با اهداي چهار فرزند دلير و رشيد خود به پيشگاه مولايش، با دلي مالامال از محبت و عشق به اهل بيت علیهم السلام، ‌پس از حضرت زينب كبري سلام الله علیها در سال 64ه.ق دار فاني را وداع گفت و در قبر ستان بقيع در كنار سبط اكبر علیه السلام و فاطمه بنت اسد و ديگر چهره هاي درخشان شريعت نبوي به خاك سپرده شد.

(اقتباس از کتاب منتهی الآمال و سوگ نامه ی آل محمد صلّی الله علیه و آله و سلّم)